woensdag 14 maart 2012

Een mening.

Terwijl ik met de grote rolstoel rijd, zie ik plots haar ogen die me doordringend aankijken. Ik herinner me het verhaal. Als kleuter sukkelde ze in een vijver en werd gedurende lange tijd gereanimeerd. Nu leeft ze al jaren in de instelling en kan niets. Als in: echt niets…

Het zijn die ogen waarin je denkt van alles te zien. Nooit zal je te weten komen wat er echt in hun gedachten speelt. Zijn er überhaupt nog gedachten? Of is het leven enkel een basale activiteit geworden?

Alles wat gebeurd ondergaan ze. Mensen in deze toestand leven in een andere dimensie. Van de dag in de nacht en zo naadloos weer over naar een nieuwe dag.

Hun actieve leven is stil blijven staan na een zuurstoftekort tengevolge van een trauma. Door intensieve zorgen van professionelen zijn ze niet gestorven. Tenminste, niet ‘echt’ gestorven.

Het gaat over meningen vandaag en dat ze mogen geprofileerd worden.

Vandaag vraag ik het me dus, in het kader van de wijvenweek op mijn eigen plek, af of het wel geoorloofd is om mensen, op weg naar de eeuwigheid, terug te halen. Welke reden kan groot genoeg zijn om ze de rest van hun leven in een soort van vegetatieve toestand te brengen?

Eigenlijk is het geen profilering maar eerder een maatschappelijke vraag waar we allemaal wel eens over na denken.

Leven zou altijd een keuze moeten zijn. Niettegenstaande het leven soms hard kan zijn, blijft het je eigen keuze om altijd weer op te staan, om door te gaan.

Dat gaat niet als je enkel met je ogen naar het plafond kan kijken. Starend naar het grote niets.

Zwart op wit kan ik hierover geen mening neerschrijven. Dit onderwerp bevindt zich nog altijd in een soort van grijze zone, omdat het zo onwezenlijk is. Wat ik wel doe is erover praten met mijn huisgenoot en kinderen. Of ze me dat alstublieft niet willen aandoen. Dat ze mij gerust mogen laten gaan op dat moment.

Er wordt heel goed voor deze mensen gezorgd in de instelling, zonder twijfel. Toch kan ik niet naast hen staan zonder erover na te denken. Waarschijnlijk maar de helft van wat mensen doorstaan die beslissingen moeten nemen. Over wel of niet leven.

Toch wil ik het zelf niet. Maar dat is enkel mijn mening.

Ondertussen het nieuws van de busramp vernomen. Uiteindelijk zijn dan alle meningen en woorden overbodig. Ik leef mee met ouders en familie.

2 opmerkingen:

zapnimf zei

Uw mening is mijn mening.

Zem zei

Als ik dit lees komen er bij mij ook beelden boven van wat ik meemaakte in het verpleegtehuis waar mijn vader was opgenomen vóór hij overleed.
Ik kan me goed in je gedachtengang verplaatsen en trek dezelfde conclusies.