Dromendag.

De zon die schijnt hier al volop en een dagje vakantie ligt voor mijn voeten. Wat een droom, zo’n dag tussendoor. Toch zie ik enkel kindjes in de sneeuw die zwaaien en ouders die nu verder moeten zonder. Niet makkelijk om vandaag over dromen te schrijven.

Dit schreef ik vanmorgen en dacht over de banaliteit van mijn woorden en wie er wat aan zou hebben. Daarom zette ik de computer terug af en stapte op weg naar buiten.

Voor negen uur vanmorgen was ik dus het terras aan het schuren. Ondertussen is het gras afgereden en de dahlia’s geplant. Het zonnige tafelkleed ligt op de tuintafel en verse primula’s kleuren het geheel helemaal af. Mats, de hond, die kronkelt in de zon en ik heb met hem over het verse gras gerold. Wij vinden dat fijn, de hond en ik. Het menu voor vanavond zit ook al in mijn hoofd. Ik maakte al een tas thee en nipte ervan in de zon. Hardop sprak ik de deugd uit tegen mezelf.

Deze alledaagse dingen zijn vandaag als een droom. Mijn eigen plek waar straks iedereen weer thuis komt en lekker aan schuift. Ik weet zeker dat er een toetje na komt.

Geen grote dromen voor mij en ook geen spijt over gemiste kansen. Huizenhoge ambities zijn mij nooit eigen geweest.

Op dit moment weet ik dat het voor veel vaders en moeders een droom is. Gewoon met heel je gezin aan tafel zitten. Praten, lachen over alles en niets.

Dit was mijn droomverhaal vandaag. Aangepast aan het gevoel dat leeft na de dag van gisteren.