Beautyqueen in het diepst van mijn gedachten.

Het lijkt op een vogelnest en dat had ik vroeger precies niet. Zou mijn, sommige nachten althans, verstoord slaappatroon daar voor iets tussen zitten? Voor alle duidelijkheid even zeggen dat het over mijn haar gaat. Al heel mijn leven droom ik van een vlecht die tot halverwege mijn rug reikt. Zwart als de nacht en blinkend als een spiegel. Niets van dat alles dus. Pierenverdriet, symbool voor dun en alle kanten uitstekend haar. De laatste tijd draag ik het wat langer en opnieuw gekleurd want dat grijze was eerder een fase. Ik zou het anders willen maar er valt na 45 jaar zeker meer te leven.

Toen ik een aantal weken geleden een foto zocht, vond ik er veel. De op het randje van tienermoeder die ik was, had een gave huid. Strak en fris. Zelfs van dicht bij geen lach en ween rimpels. Na jaren van leven is er toch ook aan mijn huid wel iets gebeurd. Wat uitgezakt en een beetje grauwer. Mijn zorgende blik lijkt als het ware gebeiteld. Soms doe ik stiekem oefeningen voor de spiegel. Grimassen trekken en wangklopjes geven. Zo ontstaat er een blosje zonder dat ik het doosje gebruik. Voor mij ook geen dichtende crèmes of oogsmink. Van dat alles krijg ik jeuk en veeg dan onbewust alles uit waardoor het op niets meer lijkt. Al zou ik dit soms anders willen ook hier valt goed mee te leven.

Mijn lijf als figuur is best te doen. Ik weeg gemiddeld tien kilo meer dan 25 jaar geleden maar laat ons eerlijk zijn, dat was best smalletjes. Ik kan nog goed buik, billen en zwembandjes verdoezelen. Sommige feestavonden maak ik er een sport van zo smal mogelijk te zijn. Ik draag mijn favoriete push-up en draag laarzen met kleurige kousen en korte rokjes. Vrouw zijn beleven, vind ik leuk.

Maar ik win vaak ook de eerste prijs in de vragenrubriek: Hoe slonzig kan je zijn? Niet gewassen of degelijk gekleed. Ook helemaal niet bereid tot enige sociale activiteit, zelfs niet aan de telefoon. Dan wil ik me begeven in mijn eigen habitat op een manier waar ik mezelf helemaal goed voel. Als in: geen compromissen wat kleuren combinaties betreft en zelfs vettig haar is toegestaan.

Ik ga dat niet doen. Een foto van mijzelf bij dit schrijfsel posten. Laat ik nu gewoon tevreden zijn met wat is van uiterlijkheden. Daar zit de leeftijd en een zekere acceptatie van kleine kantjes zeker tussen.

Nog een belangrijk detail. 1keer, en daar wijk ik niet van af, per maand ga ik naar de schoonheidsspecialiste. Voor de haartjes op plaatsen waar geen haren horen. Op bovenlip en onderkin. Mijn jongens heb ik al meermaals gewaarschuwd. Zelfs in tijden van dementie wil ik dat ze daar aandachtig voor blijven. Ze hebben mij dat beloofd.

Nu ga ik eerst douchen want het verhaal van mijn hoedanigheid op dit moment ga ik niet meer vertellen. Tot morgen, wijven!