Groter geluk bereik je met eenvoud, niet met ingewikkeldheid.

Het feest is in volle beweging. De dansvloer wordt het territorium van de lichtjes benevelde tantes. In het zweet en hun zondagse kleren geven ze het beste van zichzelf. Het kleine gepeupel is naar huis. Stoelen worden bij elkaar geschoven en het felle licht gaat uit.

Tijdens een onthullend gesprekje met kleine zoon zie ik hem zitten. De oude tuinier is in gedachten verzonken. Zijn gehoor laat het de laatste tijd een beetje afweten. In de tuin, met enkel het geluid van ruisende bomen en vogelmuziek, kan hij mij nog wel verstaan. Tussendoor vertelde ik het al wel eens. Over een hoorapparaat en zijn mogelijkheden. Hij stelt mij gerust. Dat hij nog hoort wat hij moet horen.

Na het feest en haar late uurtjes scharen we ons rond de ontbijttafel. Zondags getafel, dus met pistolets en al. Weer komt de oude tuinier ter sprake. Vooral zijn levenskracht, die we allemaal bewonderenswaardig vinden.

Het is de eenvoud in al wat hij doet, mijmer ik hardop. Slapen, eten, sporten en krant lezen wisselen elkaar af met een regelmaat eigen aan een klok. Als jonge knaap stond hij er, na het sterven van beide ouders, alleen voor. Zodoende leerde hij goed zorgen voor zichzelf. Het leven is niet ingewikkeld, volgens hem, mensen maken hem zo.

Zacht van inborst maar toch heel krachtig, zo staat hij op de foto die ik maakte. Zonder zijn medeweten kan ik hem natuurlijk niet publiceren. Maar geloof … hij is prachtig.