Tijdtussendenkendoor.

Ik zie hem al dagen niet. Onze op alle momenten heel erg aanwezige buurman.

Ze hebben met me gelachen, vertelde hij de laatste keer, bij het overhandigen van de forellen. Daar kan ik echt niet tegen. Met deze woorden zet hij zijn gekwetstheid kracht bij. Ik kan dat begrijpen, antwoord ik nog snel, maar hij is alweer weg.

Zonder zijn verhaal te kennen, voel ik zijn kwaadheid. Zo van het diepere soort. Gehuld in een spinrag van tijd.

Misschien zou het hem goed doen als ik het hem vertel. Dat ik ook wel eens kwaad ben. Op alles en iedereen. Omwille van onrechtvaardigheid. Of het desolate van sommige landschapsdagen.

Het zijn haar afscheidsdagen die me wat opstandig maken. Terwijl zij vleugellam afwacht wanneer het stopt, sta ik een beetje mee stil. Beverig bedenk ik mijn eigen einde scenario. Dat er altijd hoop mag blijven, zelfs in de bangste uren.

Daar draait deze dinsdag om. Terwijl ik mijn huis in een ECOVER wolk hul...