Stil.

De kip loopt voorbij. Als ze vlak voor mijn voeten stilstaat, laat ze een knikker van een kakje achter. Daardoor ben ik afgeleid.

Ik was gewoon even op een bankje gaan zitten. Om een paar keer diep in te ademen en te zuchten. Om hoog de bomen in te kijken. Bomen aan het begin van de zoveelste herfst.

Toch wordt binnenin al nieuw leven geboren. Wat een zalige zekerheid.

Bij het afscheid wreef ik even over haar bleke handen. Er waren weinig woorden. Ze is moe, moe van ziek zijn. Haar ogen vertelden het afscheid. Een droge snik ontsnapt mij. Zij kon er zelfs mee lachen.

Mijn gedachten zijn bij jou. Rust nu maar.