De laatste jaren varen we, de huisgenoot en ik, in vrij evenwichtig vaarwater op professioneel gebied. Laat ons zeggen dat er een juiste balans gevonden is tussen buitenshuis werken, een sociaal leven onderhouden en tijd voor het gezin. Ooit was dit wel anders.
Jaren werkte ik fulltime in de verzorgingssector met wisselende diensten. De huisgenoot zijn professionele leven was vrij intensief. In diezelfde periode bouwden we een hoop stenen om tot een warme thuis. Op zondagavond overliepen we onze agenda’s. Wanneer we allebei vroeg op het werk moesten zijn, kregen de zonen drie lunchpakketten mee. Het ontbijt in de voorbewaking, boterhammen voor ’s middags en nog een extra koek voor na vier uur. Zowel voor hen als voor ons waren het lange dagen.
Woensdag was de dag van sport en teken en muziekschool. Het was allemaal uitgekiend. Winkelen deed ik tussendoor. Koken eveneens. Door dit bericht werd ik even in de tijd geworpen.
Grote zoon was een enthousiaste tekenaar. Om half vier stipt stonden de kinderen aan de grote poort van de tekenschool te wachten op diegene die hen zou komen halen. Ik herinner me dat de dag grijs en grauw was en ik tot over mijn oren in het werk zat. Om half vijf stond ik aan de poort. Mij grandioos vergist van uur. Grote zoon nergens te bekennen en de lerares erg verbaasd, want iemand had hem toch afgehaald.
Het enige wat ik kon bedenken was naar huis rijden en hopen dat hij ondertussen thuis zou zijn. Lachend zag ik hem in de tuin voetballen en zwaaien. De buurman heeft mij thuis afgezet mama, riep hij van ver, en hij gaf opnieuw een stevige trap tegen de bal. Uitleg van de buurman was dat hij ook iemand kwam afhalen en grote zoon maar ineens meegenomen had. Bedankt buurman, maar ik ben erg geschrokken. Nog uren heeft de bibber in mijn lijf gezeten.
Helemaal begrijpen doe ik het niet. Echt niet. Maar de stress van het leven, de druk om te presteren, doet je fouten maken. Fouten met zware gevolgen die je levenslang kunnen geven. Wanneer ik nu denk aan mijn vergissing van zoveel jaar geleden, voel ik weer dat gebalanceer in die constante zoektocht naar harmonie en ben ik blij dat wij er zonder kleerscheuren vanaf gekomen zijn.
7 opmerkingen:
Waarom moet een mens zoveel werken? Voor luxe? Voor te kunnen reizen? Voor drie weken het gevoel te hebben echt vakantie te hebben?
Sinds de kinderen (en na vijf jaar loopbaanonderbreking) werk ik nog slechts halftijds. En weet je wat? Iedere vrije dag is het vakantie! Met een beetje goed weer is er geen betere vakantiebestemming dan onze hof.
Ik ben blij dat het mij nooit overkomen is. En ik zal ook blij zijn als ik zoals jij kan zeggen dat alles goed gekomen is. Met huis en kinderen. Hier moet nog één en ander 'afgewerkt' worden.
Het is ook nogal een opgaaf; een baan, een relatie, kinderen, een huishouden geen wonder dat er af en toe een steekje viel. En het is heel fijn dat jullie er allemaal heelhuids doorgekomen zijn.
Yolanda
http://tuintirades.blogspot.com/
Ik ben blij dat het mij een paar jaar geleden, toen ik nog werkte gelijk een halve gare, niet is overkomen. Hoe dikwijls ik toen niet vergat dat Grote Pruts (toen nog baby) achterin zat en ik hem een stuk mee naar het werk nam. Ik kan me niet voorstellen hoe die papa zich nu wel niet moet voelen.
Inderdaad niet altijd evident om een goed evenwicht te vinden. Een vreemd idee dat jij zo'n hectisch leven hebt gehad, terwijl je nu zoveel rust uitstraalt.
ik heb indertijd gekozen voor het thuisblijfmoederschap, nu heeft mijn oudste zoon net het middelbaar afgesloten, en ik heb er geen moment spijt van gehad. nuja, financieel gezien is dat nauurlijk iets anders.
Het is hier ook wel eens kunst en vliegwerk als alleenstaande moeder. Op school bellen ze gelukkig op als een moeder vijf minuten te laat is want het is mij ook wel eens gebeurd dat ik nog met mijn neus tegen de computer zat op het werk terwijl het allang tijd was om op school te staan..
Een reactie posten