Hun stoeltjes staan er nog. Zo snel is het gegaan.
Geen tijd om op te ruimen.
Eerst vader en een paar weken later moeder.
Geen gezwaai meer op de wandeling.
Het was er leeg vanmorgen.
De boerderij zal snel verkocht worden.
Ik heb even naar de hemel gekeken en een fotootje getrokken van hun stoeltjes.
Het tekstje van Toon maakt het af...
Zij staan nooit in de krant,
ze zijn nooit op de buis,
ze zitten op hun twee stoeltjes,
in het tuintje voor hun huis.
Geen coaching en geen image,
geen pose, niks daarvan,
wat hier zit, op die twee stoeltjes,
dat 'zijn' ze: Mien en Jan.
11 opmerkingen:
pijnlijk. Maar erg mooi verwoord. Ook voor jou: sterkte.
triest en schoon in ene keer. pakkende foto ook...
* slik*
oef wat lijkt me dat erg zeg,
mijn buurman is het ook overkomen eerst zijn moeder en een week later zijn vader...
het lijkt me iets wara je nooit overheen komt... denkende aan mijn verdriet toen mijn moeder stierf..
een intens mooi log...
het roept heel veel bij me op.
Zo triestig en toch ook mooi . ..
En je blog, heel zeker de moeite waard om even bij stil te staan
Een mooi plaatje dat een rouwende inhoud krijgt. Aangrijpende tristesse.
Eerst ging Jan,
wat later Mien.
Zij kon niet zonder hem,
dat kon je zo wel zien...
Je hoort het vaker ,he, mensen die zo lang lief en leed gedeeld hebben, en dan heel snel na elkaar overlijden. Ze kunnen elkaar gewoon niet missen.
Het gaat hier toch niet om jouw ouders vermoed ik? Indien wel: sterkte!
@veerle: Nee hoor, gewoon een lief koppel uit de buurt die ik al jaren toezwaai op de wandelingen.
Ondanks dat het natuurlijk triest is, vind ik het pakkend dat geliefden elkaar zo snel opvolgen. Samen uit, samen thuis.
Wat een mooie foto, voor twee mooie levens.
Die foto zegt alles.
Een reactie posten