Een zucht van opluchting als we eindelijk op onze plaatsen zitten. Mijn collega en ik zijn een avondje uit, maar toch aan het werk. Als begeleiders van twee van onze bewoners zitten we in de schouwburg klaar voor de voorstelling ‘ Nacht van het levenslied’.
Bij de eerste noot hebben we nog werk om de grijpgrage handen en geluiden een beetje binnen de perken te houden. Ik zie vooral mensen van middelbare leeftijd. Ze zitten in de startblokken voor een avond plezier. Zeven anjers, zeven rozen… en we zijn vertrokken. Bobby Prins, Peter Koelewijn en Vader Abraham zijn DE gasten van de avond. Krakende stemmen, rimpelende gezichten en uitgezakte lijven. Mij kunnen ze niet bekoren, wel hun schlagers die ik, wonder boven wonder, soms helemaal kan meezingen.
Naast ons zit een dame in een elektrische rolstoel. Multifunctioneel gerief. Haar geleidehond ernaast, stil en voorbeeldig braaf. Ik had al een babbel met haar gedaan en ze vertelde me dat ze MS had. De laatste tijd ging ze sterk achteruit, en dat ik niet moest schrikken van haar tranen. Laat je gaan, zei ik lachend, die zijn bij mij ook heel goedkoop.
Toen de man met de bolhoed en grijze baard zong over bedankt lieve ouders hoorde ik haar snikken. Mijn ene hand lag al heel de avond op de hand van het meisje dat nergens af kan blijven. Mijn andere heb ik even als troost gebruikt. Toen we afscheid namen kreeg ik een warme uitnodiging om eens op bezoek te komen.
Het is een eind na middernacht als ik zachtjes binnenstap in een donker huis. Met een lekker bord spaghetti nog even naar tijdtussendoor en de andere schrijfsels… en dan tegen de huisgenoot zijn warme rug…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten