Winkelen doe ik als het rustig is. Zo voor etenstijd of tegen sluitingstijd aan. Lege gangen waar je makkelijk met je winkelkarretje door kan glijden. De winkelbedienden zijn ook beter gezind want, het einde van de werkdag nadert. Altijd ook dezelfde volgorde wijn, snoepgoed, vlees... enzovoort. Voorspelbaarheid om van de nood een deugd te maken.
Na het vlees komen de wasproducten waar ik sta te kijken of ik lavendel of marseille zou nemen. Achter mij voel ik iemand naderen. Het lijkt iets traag en groot. Een kleine, donkere man met een enorme bril kijkt mij aan. Hij zit op een driewieler en, toont mij zijn boodschappenlijst. Door zijn handicap kan hij enkel héél traag praten. Ik heb geduld. Zijn boodschappenlijst is niet zo groot maar wel heel specifiek. Alles wat hij moet hebben staat erop inclusief het merk en de plaats in de supermarkt. Nu mag ik zeggen dat ik nogal hulpvaardig ben en voor ik het weet loop ik met de man zijn lijstje door de supermarkt. Mijn eigen kar ergens halfvol aan de kant. Dat is zijn manier om zelfstandig te winkelen, hopen op een andere winkelaar die het geduld kan opbrengen om alles voor hem in het mandje op de fiets te laden.
Als hij veilig en wel aan de kassa staat waar, een andere geduldige ziel mijn taak overneemt, ga ik terug op zoek naar mijn winkelkar. Ondertussen is er bijna een uur verstreken. Normaal gezien sta ik al lang terug buiten.
Wanneer ik 's avonds met de honden langs de vijver loop denk ik nog aan de man. Aan het grote geduld dat hij elke dag voor zichzelf moet opbrengen. Zijn lichaam dat véél te traag is. Aan de ogen die vinnig van links naar recht schoten zag ik dat het binnenin zijn hoofd allemaal veel sneller ging. Respect...
Met een stok in mijn hand loop ik weg, achterna gezeten door twee zotte honden.
Blij met mijn lijf en haar beweeglijkheid...
6 opmerkingen:
Ik heb zo iemand ook al eens geholpen met een paar producten die in de gang stonden waarin ik me bevond. Maar zo'n hele boodschappenlijst afwerken, dat gaat me toch iets te ver. Jij verdient een award voor hulpvaardigheid!
Goed gedaan! En dat je kar er na een uur alleen nog stond mag gerust een wonder heten. De winkelbedienden hadden het kennelijk te druk om hulpvaardig die allengelaten kar op te ruimen...
Dikwijls zie je mensen die moeilijk ter been zijn en toch nog alles zelf willen doen, dat is toch bewonderenswaardig.
Je hebt ook de andere soort die zich gewoon laat gaan.
Hier twee "chapeaux". Een voor jouw hulpvaardigheid en een voor de man die het telkens moet presteren om een hulp te vinden, wat volgens mij in de huidige maatschappij niet eenvoudig is.
Goeie daad, mooi stukje. Precies de juiste toon. Weeral een fijne ontdekking op mijn reis door blogland.
Ik kan me voorstellen dat niet iedereen reageert zoals jij.
Bewonderenswaardig!
Een reactie posten