Een inhaalbeweging van formaat moet ik maken. De gebeurtenissen van vorige week en een verkoudheid met veel gesnotter jaagden me vooral buiten. Ik wilde alleen maar in de lentelucht zijn en naar de weidsheid van de hemel kijken. Aan het witte blad op mijn computer wist ik niets vertellen. Al helemaal niet over mezelf.
Vandaag schrijf ik een einde aan mijn eigen wijvenweek. Over zelfcensuur en eigenstoef.
Vrijdag zou ik schrijven over iets wat u nog niet weet. Ondertussen is het maandagochtend en weeral zonnig. Het maakt een mens wakker en blij.
Anders dan de nachten die voor mij te donker zijn, met bijhorende gedachten. Zaterdag was er weer zo eentje. Met hartkloppingen schiet ik wakker uit een nachtmerrie die ik me al snel niet meer herinner. Vanuit half wakker zijn, zie ik nog juist de donkere vogel met zijn klauwen, en mijn rust, wegvliegen.
Dan wordt het wachten op een slaap die de eerste uren niet komt. Dat ken ik inmiddels. Hopeloos tel ik de uren af en staar in het donker. Als mijn jongens zich nog in het nachtleven bevinden, slaap ik niet meer tot ik twee keer het poortje aan het slaapkamerraam heb horen dichtslaan.
De nacht zou een tijd van rust voor lichaam en zinnen moeten zijn. Ik kan u verzekeren dat mijn eigen insomnia me regelmatig de duivel aandoet. Misschien moet ik het meer neerschrijven hier, kan therapeutisch werken. U weet het nu en aarzel vooral niet om mij bij deze te overstelpen met goede raad.
En dan nog iets. Iets wat ik best heroïsch vind van mezelf. 810 kilometer stappen over weg en door dal met een rugzak van 9 kilo. Op 9 april 2010 vertrok ik en liet alles en iedereen achter. De grootste aardverschuiving uit mijn leven. Maar heldhaftig was het wel. Nog een paar weken en dan vier ik de dag van vertrek weer. Een nieuwe feestdag voor de rest van mijn leven.
De dag is er bijna om aan te vatten. Eerst nog een tasje koffie en eens door de tuin wandelen...
3 opmerkingen:
Ooit, ooit ga ik ook zo'n feestdag toevoegen aan mijn leven!! Zeker weten!!
En dat liggen hanenwaken tot de kinders thuis zijn, dat ken ik maar al te goed!! *zucht* Slopend!!
(pfft, en ik word oud! Ik krijg steeds meer moeite met je beveiligingsletters die ik moet invoeren... Er komt een dag dat ik het helemaal niet meer zie!! Hahahaha)
Neem nog steeds mijn petje voor je af voor het lopen.
(ik heb een mp3 met luisterboek voor de slapeloze nachten, vaak val ik dan spoedig in slaap)
wow, proficiat! wat een prestatie heb je toen neergezet! bewondering voor jou en petje af! hilde
Een reactie posten