Gisteren moest ik pas om 16u op mijn werk zijn en die woensdag, 21 maart, zullen velen niet vergeten. De stem in het ochtend nieuws vertelde over de rechtstreekse uitzending van de begrafenisplechtigheid. Het was een dilemma. Wilde ik wel op de eerste rij zitten om naar dat onmenselijk verdriet te kijken? Ik wilde niet enkel nieuwsgierig lijken naar het hoe en wat. Wat betekenen in deze mijn vloeiende tranen, die onvermijdelijk stromen bij zoveel verdriet en gemis.

Toch keek ik. Niet even maar heel de ceremonie.

Vanmorgen werd ik wakker en luisterde naar het gekwetter buiten. De zon piept in straaltjes door de gordijnen. Een academiedag ligt voor mijn voeten.

Ik sta op en voel de volledigheid van mijn leven binnen het gezin. Ik die moeder, hij die vadert. Zoon die bouwt aan zijn toekomst en een prille liefde. Zoon die werkt aan zijn thesis en al droomt over het leven na de studies.

Het past en ook al zien we mekaar soms dagen niet toch weten we van elkaar dat we ergens bezig zijn met ons leven.

Hoe gaat het wanneer een belangrijke schakel uit je leven verdwenen is? Hoe kan je beginnen na zulk drama om de overblijvende schakels opnieuw aan elkaar te krijgen? Hoe worden al deze moeders en vaders morgen en de komende maanden wakker? Vermoedelijk zal de nacht haar donkerste gezicht laten zien.

We kunnen allemaal begrijpen en meeleven. We willen allemaal troosten en omarmen.

Maar niemand kan vertellen hoe ze het nu verder moeten doen. Die gedachte dwaalt door mijn hoofd, al dagen.

Vanmorgen zit ik in de aula en luister naar de bevlogen docente kunstgeschiedenis. Zij heeft het over Brancusi, een Roemeens beeldhouwer. En de eenvoud waar hij in zijn werken, en zijn leven, naar op zoek was.

Hij schrijft: "In de kunst is eenvoud geen doel, maar men komt door het benaderen van de ware betekenis van de dingen, ondanks zichzelf, tot eenvoud."

Ik trek de lijn door. Een dierbare eenvoud naar mensen die je echt intens, en onvoorwaardelijk graag ziet. Er loopt een koude rilling over mijn rug.

Dit beeldhouwwerk symboliseert de essentie, The Newborn. Het had voor mij vandaag een speciale betekenis.