donderdag 2 februari 2012

Een dak voor iedereen.

Koud, maar dat moet ik u niet vertellen. Wanneer ik de garage uitloop op weg naar de achterdeur, val ik bijna over Mats, de hond. Hij kan niet snel genoeg in zijn binnenmand liggen. Als ik over zijn hoofd wrijf, voel ik de koelte aan de buitenkant van zijn oren. Maakt ze nog iets zachter dan anders.

De wetenschap dat zelfs mijn hond niet buiten moet blijven, is een actuele bedenking deze dagen. Ik ben eigenlijk wel geschrokken van het aantal mensen dat echt op straat slaapt. En over de woorden gisteren op de radio dat het in de zomer wel mee zal vallen maar niet in de temperaturen van de laatste dagen. Logisch wel maar mij lijkt het zelfs bij redelijker weer ook niet echt leuk.

Het houdt mij echt bezig. Geen dak boven het hoofd, en geen plek om koffie te zetten. Volgens mij kiest er niemand echt om op straat te gaan leven. Waar blijf je dan als er de behoefte is aan rust op een veilige plek? Dat liggen onder een dekentje en dat ronddraaien onder een dekbed van flanel?

Op weg naar Compostela leerde ik een pelgrim kennen die met zijn hond niet binnen mocht in de herberg. Hij legde zich te slapen in het voorportaal van een kerk. Ik vond het vreselijk om hen daar achter te laten en bleef hen dan ook zo lang mogelijk gezelschap houden. Ik herinner me dat ik die nacht ook niet goed geslapen heb.

Ik hoop dat de mensen die ons land besturen zich eindelijk bewust gaan worden van het grote probleem van die veelheid aan mensen zonder perspectieven. Laat het ons alstublieft menselijk houden waarbij ik dan toch hoop op tenminste de basisbehoeften voor iedere mens. Maar ik wil wel begrijpen dat het probleem ook voor hen die besturen onoplosbaar lijkt.

Redelijk ontmoedigend om dat vast te stellen.

2 opmerkingen:

veerle zei

Denk er net zo over.

zapnimf zei

En dan ziet ge ene op tv die helemaal niet naar de opvangplaats wil.