Het hele debat gaat zeker niet aan mij voorbij. De toekomst kleurt in mijn gedachten niet zwart maar zorgen maak ik me wel, toch een beetje. Nog meer over de toekomst van mijn kinderen, die ik nu al keihard zie werken om te voldoen aan de zware eisen die gesteld worden in het universiteitsleven en aan het begin van een loopbaan.
Zelf werk ik 25 jaar in de sociale sector. Eerst full time. Met twee jonge kinderen, een man die er bijna nooit was omwille van zijn baan en zonder auto, probeerde ik alles zo goed mogelijk te organiseren. Toen ik de kans kreeg parttime te gaan werken, was dit een verademing. Nu sta ik op de lijst om meer te werken omdat ik daar op dit moment de ruimte voor heb.
Ons leven was een aaneenschakeling van plannen en uitvoeren, op de maat die we zelf speelden. Bijna ben ik geneigd te denken dat we geluk hadden. Met een goedbetaalde baan, een gezond lichaam en kinderen die zonder zorgen groot konden worden. Het leven gaf tot hier toe geen onoverkomelijke problemen. Het leven zo goed mogelijk leven is bij mij altijd de maatstaf om te kiezen. Dus werkte ik naar mijn mogelijkheden. Voor mij is een maatschappij waarin iedereen zijn eigen steen, op welke manier ook, kan bijdragen vrij dicht leunend aan het ideaal.
Maar er zijn tal van voorbeelden in mijn omgeving van wat pech en of verkeerde beslissingen kan doen met je levensomstandigheden. Schulden die zich ophopen door gezondheidsproblemen. Een scheiding die doet terugvallen op het minimum. Als je plots zonder werk valt en het maar niet lukt om een andere baan te vinden. Als je omwille van geweld en oorlog vlucht uit je eigen land en in het ‘beloofde land’ op straat moet gaan leven. Vele voorbeelden zoals deze. Belanden in de kansarmoede geeft natuurlijk geen ruimte om te denken over hoe ze het aan de top zouden kunnen beslissen. Dan is elke dag er één van overleven. Ik moest dat nooit doen, overleven.
Gisteren ochtend ga ik zoals altijd mijn kaart in de tikklok steken. Een vakbondsvrouw spreekt me aan: Ja, eerst tikken en dan ga je maar binnen voor een koffie met koek terwijl we kunnen praten over de maatregelen die de regering aankondigt. Het is er vrij rustig, in het lokaal van koffie en koek.
Ik luister even naar andere mensen met groene en rode vestjes. Vurig doen ze een betoog: willen we terug naar vroeger waarin we met te weinig personeel teveel moesten doen, inleveren van de verkregen rechten met betrekking tot loopbaanonderbreking en pensioen? Mensen op de barricade, ze moeten er zijn, maar ik blijf hun vastberadenheid fascinerend vinden.
Ik kijk rond en zie niemand van mijn collega’s. Ik denk aan de 10 bewoners die we uit bed zullen halen, medicatie geven en de nodige zorgen toedienen. Die we een gezinsvervangend huis en thuis moeten bieden. Ik neem maar geen koffie en laat het hoge woord aan anderen over. Ik voel me niet geroepen om mijn mening te profileren.
De koning roept iedereen op om zijn of haar best te doen. Ik weet zeker dat dit voor velen de evidentie zelf is. En ook zoals velen proberen we rustig en in vertrouwen af te wachten.
Even een woordje achterna. Ook ik vind dat de dotaties voor het koningshuis gigantisch zijn en ik hoop dat er ooit iemand zo ver zal geraken dat aan deze toestand een einde kan komen. Zelfs voor koningen kan het heel wat minder. Dus als hij vraagt om allemaal ons best te doen, horen daar eigenlijk ook koningen bij, als je het mij vraagt.
6 opmerkingen:
De koning roept iedereen op om zijn of haar best te doen, terwijl hij zich wentelt in zijn dotatie. Yeah, right.
Zolang zulke wantoestanden blijven bestaan (er zijn tal van voorbeelden aan te halen), zal het nooit lukken in dit land.
@Menck: Zo bedoelde ik het eigenlijk. De arrogantie van zijn woorden : doe je best, grenzen aan het absurde...misschien schreef ik het niet kordaat genoeg. Ik ben daar namelijk niet zo goed in ;)
Je hebt weer stof tot nadenken gegeven...en mooie geschreven ook!
Eerlijk gezegd, denk ik niet dat de koning het grote probleem is. Die heeft in deze wereld eigenlijk niet zoveel macht. Het probleem ligt bij de ontspoorde banken en energiesector en dergelijke waar gigantische winsten en bonussen afgeroomd worden door "de aandeelhouder". En die houden geen rekening met diegenen die zwak staan in onze maatschappij.
Dat de zwakkeren in onze maatschappij het niet meer gaan trekken, baart mij toch ook wel zorgen.
Ik wil een maatschappij die iedereen een menswaardig bestaan kan geven en liefst met wat minder egoisme.
Moedig van je om de huidige malaise aan te kaarten.Ik zelf weet niet wat er van te denken of hoe de situatie zo scheef is kunnen groeien; banken die geen geld hebben, landen die failliet gaan, beangstigend allemaal. Ik ook zou wensen dat ieder menswaardig kan leven en dat de koning het met minder pracht en praal wil stellen en dat wij bv. de 'kerk' niet meer zouden moeten betalen, dat we met z'n allen consuminderen en willen delen, geven want onze huizen puilen uit van prularia...
Een reactie posten