Zondagochtend voelde ik nochtans iets van prille lente. Met een zachte nadruk op pril. Het melancholische gezang van een merel klinkt me tegemoet als ik de achterdeur buitenga. Ik kijk even de donkerte in en voel het. Een eerste teken, van nieuw en vol verwachting en zon en licht en… Laat ik ook maar niet te hard van stapel lopen.
Ik ga ook maar weer eens wat positiever zijn, vertelt ze me, terwijl we op het werk even pauze houden. Het kleine meisje houdt ons gezelschap en onderzoekt nauwlettend mijn oorbellen terwijl ze op mijn schoot wat heen en weer wipt.
We hadden een grote evaluatie vergadering en van te voren had ik me goed voorbereid van binnen. Ik zou het zeggen. Dat de werkdruk te hoog is en dat er niemand lijkt te luisteren. Het gevoel van je werk niet goed genoeg te doen omdat je jezelf voorbij loopt.
Weloverwogen deed ik het. Met een stevigheid in de stem en met nadien een voorspelde opgeluchtheid. Ik voel de energie en motivatie terug komen en probeer mijn collega’s op die manier te beïnvloeden.
Vandaag is er dag van academie werk en lekker koken. Vanmiddag word ik op een pannenkoekenfestijn getrakteerd. Mijn grootmoeder bakt ze in een oud pannetje in haar kleine huisje op het Begijnhof. En een flesje met wat zelfgemaakt alcoholisch zal ook weer klaar staan. Ik ken dat.
2 opmerkingen:
Die werkdruk is overal een probleem tegenwoordig. Wanneer zullen de werkgevers daar eindelijk ook van overtuigd zijn?
Leuk hé die prille lente signalen!
Ik was gisteren ook aan het werk dus vandaag ook dagje vrij, na de huishoudelijke taken de tuin in om te snoeien.
Hé mijn zusje komt daar misschien ook wonen in het begijnhof, heerlijke plaats!
Een reactie posten