vrijdag 23 december 2011

Een vrijdag voor kerst.

Gisteren vierden we op de academie eindejaar. Met veel lekkers en alle gezelligheid die daarbij hoort. Nadien reed ik een eindje Nederland in voor het eindejaarsgewinkel. Ik zal u maar niet lastig vallen over de beslissing van mijn maag en darmen om zich, na het thuiskomen, helemaal binnenstebuiten te keren. Het is wel de reden van mijn slaptegevoel op dit moment.

Het wordt lichter buiten, zie ik, en Mats de hond blijft met zijn neus tegen de raam gedrukt. Hij is vastbesloten om zijn zin te krijgen en blijft me smekend aankijken voor een wandeling. Nog even, zeg ik hem, als die banaan proper binnen blijft.

Na al dat buik gerommel nam ik vanmorgen de tijd voor wat uitslapen. Op de achtergrond hoor ik de geluiden van zonen die ontbijten, vooraleer ze vertrekken nog even een: ‘tot straks’, van ver.

Het boek lonkt, al weken. Ik kan het voorspellen. De verpletterende indruk die het gaat nalaten.

In een warm bed, na een onrustige nacht, lees ik uit: Logboek van een onbarmhartig jaar, Connie Palmen.

‘Afhankelijkheid beschouw ik als het ondergeschoven kindje van de vorige eeuw. Het is een omfloerste en zelfs ontkende menselijke conditie in een eeuw waarin de westerse cultuur vrijheid als het hoogste goed ging prediken. Maar liefde zonder afhankelijkheid bestaat niet. Een gezin waarvan de leden onafhankelijk van elkaar leven, in ondenkbaar. Je kunt geen kinderen geboren laten worden als je niet bereid bent de afhankelijkheid van een levend wezen op je te nemen. De maatschappij is een krioelen van onderling afhankelijke personen. Het is onmogelijk deel uit te maken van een democratische gemeenschap zonder goed te keuren dat anderen afhankelijk zijn van jou, en jij van hen.’

Het blaast me omver terwijl ik platlig.

Maanden heb ik met het begrip ‘ afhankelijkheid ‘ gevochten. In hoeverre het toegestaan is afhankelijk te zijn want ik was het evenwicht kwijt. De weegschaal totaal uit haar balans. Geen juiste dosering meer voor afhankelijkheidsmaten.

Tot iemand me zei dat het mocht. Dat samenleven altijd gepaard gaat met afhankelijkheid, en graag zien evenzeer. Ik ben dankbaar voor haar woorden en dat wil ik haar absoluut nog eens zeggen.

Het verdriet om haar Hans, haar grote tweede liefde, druipt van elke pagina. De eerlijkheid over haar verslavingen, de drang naar contemplatie om te kunnen schrijven. Het is geen roman zoals de titel al spreekt. Het is een logboek van onbarmhartig verdriet en hunkering naar verdwenen lichamen.

Ik ben er stil van en kan het u ten zeerste aanraden, dit buitengewoon schrijven.


5 opmerkingen:

mevrouw yvonne zei

het boek staat op mijn verlanglijst.

ook ik heb een ding met afhankelijkheid...

Anoniem zei

Afhankelijkheid heeft zoals zoveel woorden en begrippen een negatieve en een positieve kant.

Anoniem zei

Oef, dat is een slap begin van deze dagen! Dit boek gaat het helemaal goed maken, dat beloof ik!! (weet ik... hihihi)
Toch nog fijne (rustige darm!) dagen!!

zapnimf zei

Lees ze deze vakantie!

veerle zei

Het doet me deugd dat van die afhankelijkjheid te lezen. Misschien moet ik ook het hele boek maar eens lezen.