Mijn muts was ik weer eens vergeten, met pijnlijke oren als gevolg. Ook kan ik de koude maar niet gewoon worden. En zeker niet op een kerkhof waar de wind uit een gemene hoek komt.
Daar ligt ze nu, een grote tegel met haar naam op. De foto komt een beetje onecht over, de bloemen van plastiek al helemaal.
Diep weggedoken in mijn jas, wandel ik het pad terug op. En dan kom ik haar moeder tegen, met een vod in een klein plastiek zakje. Om haar tegel een beetje proper te maken omdat ze het zo graag netjes had. Weet je dat ook nog, vraagt ze?
En dat het niet goed gaat met haar man. Ik hoor haar vertellen. Kanker, uitzaaiingen en chemo. Alles herhaalt zich, spreekt ze gelaten.
Later vind ik het zelfs niet erg als ik in de grote supermarkt de eerste paaseieren zie liggen.
5 opmerkingen:
Pfff, wat een intens stukje. Ik zie het zelfs voor me. Het graf. De moeder met het doekje.
Bizar is de wereld soms.
Ja. Nee. Het is. En het Was. En dan is t weer.
En dan beseffen, dat wij continue bezig zijn met Geweest te Zijn.
Tis nie nix
Sommige families worden toch wel heel zwaar getroffen. Ook al ken ik hen niet, ik krijg het er ook koud van.
Daar dacht ik ook aan, de moeder die overblijft met al haar verdriet.
Aw.
Pijnlijk is dat.
De supermarkt vlak nadien komt waarschijnlijk zelfs in zijn totaliteit nog onechter over dan dit alles,.... het leven en wat daarna komt.
Een reactie posten