Rust op een groene wei.

Ze is aangekomen. Ik noem het maar de overkant. Eeuwige rust kwam in de plaats van pijn en zorgen. We blijven achter, blij dat deze weg voor haar ten einde is, maar toch een beetje verweesd.

Na de wandeling at ik mijn banaan aan het huisje voor het natuurreservaat. De viervoeter uitgeput aan mijn voeten. Het roodborstje bleef maar op dat paaltje zitten. Zijn kopje op en neer troostend in mijn richting. Ik denk zachtjes haar naam.

Waar ben je nu? Lijkt het op een eeuwige lente daar? Zijn er zachte kleuren en is het er blijvend ontluikend? Is rust echt over je gekomen?

Op zijn blog spreekt Paul Coelho vandaag over het gezicht van God. Volgens hem is het zowel mannelijk als vrouwelijk. Op andere momenten zou het mijn hart zo niet binnen komen. Vandaag wil ik er even in geloven. In een wezen dat met zijn of haar armen open, mensen van beneden welkom heet. Dat er wolken mogen hangen van koestering. Dat het enige wat ze voelen een warm welkom is.

De wereld blijft draaien. De komende dagen zullen we regelen en veel praten. Een zakdoek nooit ver weg. Dan wordt het stil en leeft ze verder in ieders gedachten.

Dank je, lieve blogvrienden, voor jullie meeleven…