Er valt heel wat over te zeggen en te schrijven, besefte ik onderweg. Af en toe danig afgeleid door de kleurenpracht van het bos waar ik door stap. Het is een kunst. En ik denk gewoon verder, terwijl ik een banaan eet om mijn energiepeil een beetje op te krikken.
Het is geduld. Een mooie deugd, zoals ze het wel eens noemen. Ik was er vanmorgen mee opgestaan na de dag van gisteren. Omdat het een feestdag was, werken we in de instelling met minder opvoedsters. En dan kan het gebeuren dat je overal tegelijk wil zijn.
De tel ben ik kwijt maar veel, heel veel keer deed ik het meisje haar zoekende handen van mijn armen. Ze loopt mij steeds achterna. Als ik ze bij mij in de keuken rond laat lopen, tikt ze telkens op mijn achterwerk.
Een ander meisje rijdt in haar rolstoel de woning rond. Telkens ik ergens sta, komt ze erbij. Met die grote wielen verspert ze me de weg. Tot ik er bijna over val.
De jongen met kleine oortjes wil dat ik me naast hem in de zetel zet. Om wat te schrijven had ik dat ook even gedaan. Gezellig legt hij zijn voetjes op mijn billen en lacht. Maar als ik weer recht wil staan, houdt hij me tegen. Onze blikken kruisen. Geen tijd, jongen, echt niet.
Om half tien gisterenavond stap ik door de grote deur naar mijn auto. Ik snak naar frisse lucht. De drempel van frustratie is te hoog, denk ik nog. Te druk, te veel lawaai. Teveel noden waaraan je niet tegemoet kan komen.
Geduld dus. En relativeringsvermogen. Sommige dagen is het me niet gegeven.
8 opmerkingen:
Ja dit herken ik. Maar je geeft altijd 'iets'. Ook op die dagen.
Xxx
Dit roept herinneringen op.
Zeer herkenbaar, als onthaalmoeder is het een beetje van hetzelfde.
Op momenten dat ik over het speelgoed val en bij iedereen tegelijk wil/moet zijn en iedereen zijn behoeftes heeft zie ik mezelf al terug op de mat zitten, samen zingende met de kinderen en kan ik niet geloven dat dat ook kan :-)
De ene dag is de andere niet... gelukkig maar.
inderdaad, herkenbaar.
Ben op zoek naar je e-mailadres voor de meeting, mail je me dat eens? Dankjewel,
vermiljoen@scarlet.be
Ik merk het ook in het ziekenhuis. De verpleging zou graag meer kunnen doen voor de patiënten, maar jammer genoeg is de werkdruk in de zorgsector daarvoor veel te hoog.
Het lijkt me erg frustrerend en op sommige dagen al moeilijker te relativeren dan op andere.
Groetjes
Liefde en geduld. Ik denk dat je van beide meer dan genoeg hebt, anders doe je dit werk niet.
*zucht*
wat een herkenning. Maar het is een kunst om het van je af te schudden en alleen dan te denken dat wat je deed goed was. Want goed was het!
en toch is jouw 'er zijn voor hen' al heel veel waard... maar ik begrijp je frustratie maar al te goed, en net als elly herken ik het van in het ziekenhuis... en van overal eigenlijk...
zo jammer is dat ...
en soms best moeilijk om mee om te gaan...
Een reactie posten