Wanneer er te weinig tijd is voor boswandelingen, wandel ik door de straten. Bij valavond graag door een woonwijk. Het is dan nog te vroeg om de gordijnen te sluiten maar overal branden al lichtjes.
Soms zie je langs een donkere woonruimte fel licht in de keuken branden. Dan kan je zelfs het gebakken vlees ruiken. Of een televisietoestel dat de woonkamer ruimteschipgewijs verlicht.
Er zijn ook huizen al helemaal afgesloten. Rolluiken laten zelfs geen spleetje licht zien. De voortuinen van deze huizen zijn meestal ook akelig netjes. Ik weet niet of hier een verband tussen bestaat.
Maar ik moet het bekennen. Wandelen kan wel eens saai zijn. Zeker nu mijn nieuwe wandelschoenen passen als een deksel op het juiste potje. Daar kan ik dus onderweg al niet meer over nadenken.
Dus wil ik al eens door de straten verdwalen. En gluren in andermans huis. De kilometers lijken zo altijd net iets korter…
7 opmerkingen:
ha, ik doe dat ook, 'piepen'. Wij hebben ons huis zelfs zo ingericht dat je kan piepen (wel voortuin en zo) maar niet veel ziet. Er zit zo'n brede 'ijsglas'band in het glas. Omgekeerd geldt ook hoor, mijn bureau is gericht naar de straat, hoeveel ik niet opsta uit nieuwsgierigheid !
Als ik loop vind ik het ook gezellig. Meestal zie ik wel de televisie op staan en dan denk ik : goed gedaan Kaat, jij hebt niet toegegeven aan de zetel ! Alle trukjes helpen , al zit ik ook graag in de zetel hoor !
Ja, ik doe het ook, ben gewoon altijd nieuwsgierig naar hoe mensen hun huis hebben ingericht niet zozeer naar wat ze aan het doen zijn.
Ruimteschipsgewijs, dat vind ik een mooie! 'Beam me up Scotty'
Leve de haag rondom de woning. We hebben 's avonds volop zicht op de maan en de sterren, maar binnengluren is - gelukkig! - onmogelijk. Privacy is everything.
Vermits wij op een straathoek wonen zijn we verplicht om de rolluiken neer te laten wanneer we licht in de duisternis maken. Kwestie om niet teveel ongevallen te laten gebeuren voor onze deur :-)
Oh, ben ik niet de enige die durft binnengluren bij anderen? Ik voel me daar altijd heel schuldig om.
Gericht verdwalen is soms heerlijk. Ik doe dat graag in een vreemde stad maar ook in eigen stad dwaal ik graag af van de geëigende paden. Helaas ontbreekt daar soms de tijd voor.
Van mij mogen de mensen naar binnen gluren maar soms heb ik dat liever niet. Bijvoorbeeld wanneer een gast zich daar onprettig bij voelt.
Ik denk dat dat verband inderdaad bestaat. Idem dito bij onze buren: rolluiken in de vroege avond (of late namiddag in de winter) naar beneden en gras (waarschijnlijk met een schaar) a.l.t.i.j.d. perfect geknipt. Triest. Maar binnenkijken is daar echt uitgesloten, wat dan weer bevorderlijk is voor de fantasie :)
Een reactie posten