Zijn vader is een beetje simpel. Dat vindt hij niet erg want zo verstaan ze elkaar. De jongen met het syndroom van down en zijn vader die niet kan lezen of schrijven.
Elke vrijdag komt hij de jongen in de instelling ophalen. Zijn kleren zijn een beetje kreukelig. Dat zegt zijn vrouw ook maar ook dat ze er niets aan kan veranderen. In het midden is zijn hoofd kaal. Dat zie je niet door de lange haren van opzij. Als hij tegen je praat, komt hij altijd erg dicht. Dan kan je de speekselregen voelen. We lachen dan maar eens, want we zien hem graag.
Steevast krijgen wij, en de andere bewoners, een hand. Dan vertrekken ze, ook hand in hand, maar nog niet naar huis. Al jaren maken zij dezelfde omweg. Dat roept hij dan ook achterna. Dat we dat niet tegen zijn vrouw mogen vertellen.
De frituur in het dorp weet dat ze eraan komen. Een frietje en twee curryworsten. Na het smulfestijn, en waarschijnlijk de mayonaise nog aan hun baard, rijden ze naar huis.
Dan kan het weekend echt beginnen!
6 opmerkingen:
een heerlijk verhaaltje!
Om van te smullen.
Smakelijk.
Was getekend
Geen weekend zonder frieten? Die stelling is me niet geheel onbekend. ;-)
Schoon schrijfsel.
Een zalig ritueel voor die mensen. Heel mooi beschreven.
Mooi geschreven en heel erg visueel voorgesteld. :-)
Daar zullen ze beiden heel erg van genieten...
Mooi beschreven!
Een reactie posten