Een warme aanrader.

Door de regen liepen we. Met een viervoeter in huis is het nu eenmaal door weer en wind. Als we thuiskomen is de dag nog maar half. Ik doe mijn natte kleren uit en roep vanuit de badkamer naar de huisgenoot dat ik even een warm bad neem. Ondanks de zomer die op haar hoogtepunt is, heb ik toch behoefte aan het warme water rond mijn gespannen rug.

Er staat nog een restje jeneverbesolie. Juist genoeg voor mijn bad. Als ik al met één voet in bad sta, denk ik aan een boek op het nachtkastje. Enkel het laatste hoofdstuk moest nog gelezen worden.

Als kind wilde hij al schrijver worden. Net als zijn grootvader. Kader Abdolah is geboren in Iran en sinds 1988 wonende in Nederland. Dit is wat hij zelf zegt over zijn schrijven: Mijn leven bestaat uit twee delen: wat ik meemaak nu, hier in Nederland en het verleden dat me vastgrijpt, mijn herinneringen aan mijn vaderland. Ik beleef het verleden heel intensief. Daarover gaan mijn verhalen. Ik ga terug van het heden naar het verleden in Iran.

Het boek ‘Spijkerschrift’ is grotendeels autobiografisch. Het neemt je mee van aan de eerste zin. Een doofstomme vader ontwikkelde in de loop van zijn leven een eigen gebarentaal en een zelfontworpen geschrift. Na zijn dood ergens in de bergen van Perzië wordt het boek verzonden naar zijn gevluchte zoon in Nederland. Die zoon probeert het leesbaar te maken zoals hij vroeger de gebarentaal van zijn vader ontcijferde.

Het laatste hoofdstuk begint zo:
‘Verlies is een ervaring naar een nieuwe weg.
Een nieuwe gelegenheid om op een andere manier te denken.
Verliezen is niet het einde van alles, maar het einde van een bepaalde manier van denken. Wie ergens valt, staat ergens anders weer op. Dat is de wet van het leven.

Geschreven door een Perzische dichter: Mohammade Mogtari.

Na de laatste zin leg ik het boek op de wasmand die naast het bad staat en schuif zachtjes mijn hoofd onder water, terwijl buiten de regendruppels oplossen in zonnestralen.