Bailar.

Aan mijn schoenen had ik niet gedacht. Dus stond ik op mijn zomersandalen tegenover de Spaanse Maria Louisa. Klaar voor een workshop flamenco. De danszaal is een deel van het vrij nieuwe Flamencomuseum gelegen ergens in een piepklein straatje achter talloze tapasbars.




Het Canadese meisje naast mij was eveneens verkocht voor de Spaanse dans. De twee Britse dames deden het ‘ Just For the fun ‘, hun woorden bij de kennismaking. We leerden de basispassen en omdat dit niet echt nieuw was kon ik volop genieten en ondertussen Maria Louisa goed observeren. Het voelde veel te kort en toen ik opgewarmd was, kondigde ze het einde al aan. Ik leerde dat mijn heupen anders moesten en mijn handen nog training nodig hadden bij het draaien.

Ze ging zich opmaken voor een show die duidelijk maakte wat flamenco is. Een grote verscheidenheid aan invloeden uit alle culturen door generaties aan elkaar doorgegeven. De blijdschap, weemoed en verwarring wisselen elkaar af en de mimiek is van onschatbaar belang.









Er was nog veel dans tijdens onze vakantie in Andalusië. De vurige dame met het lange donker haar die in een klein zaaltje het beste van zichzelf gaf. Ze bezorgde me kippenvel terwijl de hitte overweldigend was.



Het jonge paar dat de hotels afgaat en daar een show geeft. Het was bijna ballet maar dan van een heel andere soort.



Ik weet het. Nooit zal ik de Spaanse vurigheid kunnen dansen of beleven. Mijn passen en bewegingen dragen mijn eigen cultuur mee. Soms een beetje houterig en afwachtend. Maar vanaf 7 september ga ik weer dansen bij de Spaanse Julia in de dansschool om de hoek. En goesting dat ik heb...