Logeren.

Ze waren samen zwanger, bijna twaalf jaar geleden. Vanuit het verre Afrika naar hier gehaald als kind, om op te groeien in een land dat niet het hunne was en nooit zou worden.

De weg die ze tot hier toe aflegden was niet met rozen bezaaid. Deels door de risico’s die ze namen. Anderzijds door het leven dat hen niet echt gunstig was.

Sommige jaren stond ik op een, voor mezelf, veilige afstand. Andere tijden was ik zeer dichtbij maar altijd was ik wel ergens in hun achtergrond. Het maakte dat ik soms mijn wenkbrauwen fronste. En vooral zeer machteloos was.

Maar gisteren leerde ik weer dat alles altijd goed komt. Dat vertrouwen in de toekomst zo belangrijk blijkt en groeien bij iedereen een ander proces is.

Dat voelde ik toen die twee guitige jongens van bijna twaalf samen met mij en de huisgenoot aan tafel zaten. Ze aten sla en boontjes uit de tuin. Aardappelen, net uit de grond, vonden ze het einde. Ze hadden het over later. De wijsheid die ik hoorde, deed me een beetje stilvallen. Die grote donkere ogen die vol vertrouwen, en met veel liefde omgeven, de toekomst inkijken.

En ik. Ik ben die tante waar ze eens lekker in de watten gelegd worden. Die weet wat ze allemaal al doorgemaakt hebben. Maar die zo blij is met zulke stralende snoeten.

Op het einde van de week geef ik twee moeders een dikke knuffel en zeg hen ook dat alles altijd goed komt...