De vijgenboom heeft het gered. Een klein scheutje onderaan de meters hoge boom leeft weer.
Ook de eucalyptus is er doorgekomen. Waarschijnlijk zullen ze allebei een drastische snoeibeurt krijgen. En beginnen we weer met een klein boompje. Vijftien jaar geleden deden we dat ook. Deze bomen waren uitgegroeid tot de trots van onze tuin...
Het merelverhaal is ook ten einde. Na vruchteloos bellen met vogelbescherming en dierenarts kreeg ik de raad om de natuur zijn gang te laten gaan. Vanaf gisteravond zie ik geen moeder of vader merel meer. Het kleine ding heb ik nog zien zitten aan de compostbak. Nu is alles stil. De viervoeter ligt er weer rustig bij. Ik hoop dat hij ondertussen ergens rondfladdert...
3 opmerkingen:
Ik hoop het ook, heb meegeleefd (ik was zo iemand die als kind altijd met vogeltjes thuiskwam die uit nestjes waren gevallen enzo).
de natuur is soms ongelooflijk sterk...
De natuur doet zijn werk.
Alleen de sterksten halen het.
En juist daarom zijn onze diersoorten nog zo sterk.
Wij, mensen, kunnen ook hier iets van leren.
Maar we zijn mensen, met emoties, met een hart. Gelukkig!
Een reactie posten