Op stap.

Vol verwachting lopen we door de grote oude poort. Al vroeg zijn we op weg voor onze jaarlijkse daguitstap. We krijgen een rondleiding in de abdij door een onvervalste norbertijn in wit gewaad. Als ik hem zie aankomen, hou ik mijn hart een beetje vast. Onze cursisten zitten vol prangende vragen zoals: hebt u een broek aan onder dat gewaad en waarom mogen jullie niet trouwen? Hij is een beetje onwennig. Ik heb al snel door dat hij niet goed ziet…als dit allemaal maar goed komt.

Maar eigenlijk had ik niet moeten twijfelen. De ongedwongenheid van de meeste van onze cursisten breekt het paterijs. Pater Bart loopt met ons door de abdij en geraakt meer en meer op zijn gemak. De kerk, waar ze drie keer per dag bidden. De eetzaal, waar ze ’s avonds in stilzwijgen hun boterhammen eten. De lange gangen, waar je verloren in kan lopen.

Als afsluiter gaat hij poseren voor ons. Iedereen gaat aan de slag en zet zijn eigen interpretatie op papier. Verrassend, zoals altijd. De jonge pater, want ondertussen weten we dat hij maar 27 is, kijkt naar de resultaten. Hij is opgetogen, dat zie ik wel. Ik snap niet waarom hij zich helemaal afsluit van de wereld.

Er is geen tijd om hier lang bij stil te staan. Een tentoonstelling met onze jaarlijkse werken moest worden geopend. Als u één dezer het stadhuis van Herselt voorbijloopt, is het de moeite om even binnen te wippen.

Het was een dag van zachte handen in de mijne. Een dag vol kippenvel en traanoogmomenten. Niet te vergeten een vermoeiende dag.

Thuisgekomen krijg ik maar even tijd om te rusten. Mijn flamencoschoenen staan al te trappelen. Maar daarover morgen meer…