maandag 23 februari 2009

Moederwerk.

Elke zondag gaat de jongen met zijn moeder mee naar huis. Er zijn rituelen voor alles, zo ook voor hen. Vooraleer ze vertrekken opent de moeder zijn kleerkast en gaat aan de slag. Op grote kapstokken hangt ze een ensemble voor elke dag. Ze combineert de kleuren en motieven van truien en hemden. Zelfs de sokken zijn bijpassend. Ondergoed wordt op stapeltjes onderaan in de kast klaargelegd. Ondertussen ligt de jongen op zijn bed en zingt de liedjes mee die zijn moeder voorzingt. Wanneer zijn garderobe klaar is voor de komende week, vertrekken ze. Blijgestemd met het leven en elkaar.

Nu is alles anders. Het gaat niet zo goed met moeder. Borstkanker trok een dikke zwarte streep door hun rustig leven. Wij zorgen op onze manier voor de jongen, en leven heel erg mee met zijn moeder. Gisteren had ik haar aan de telefoon. Zij praat en ik luister.

Mijn haar, dat vind ik niet zo erg. Het groeit weer wel aan. Misselijkheid, ach ja…dat gaat ook wel over. Ik ben geduldig en onderga. Heb vertrouwen in de mensen die voor mij zorgen.

Mijn enige bekommernis is die jongen van mij. In die twintig jaar dat mijn jongen in de instelling is was er één zekerheid. Er zou altijd iemand zijn die voor hem zorgt. Hij zou nooit alleen zijn. Nu ben ik daar niet meer zeker van. Ik twijfel en ben bang. Zijn vader stierf lang geleden. Grootouders zijn er ook niet meer. Broers en zussen hebben hun eigen leven met kinderen en kleinkinderen. Hij is alleen op de wereld als ik er niet meer ga zijn.

Natuurlijk stel ik haar gerust. Dat we goed voor hem zullen zorgen. Dat hij hier nooit alleen zal zijn. Dat wij hem op onze manier ook graag zien. Maar mijn moederhart verstaat wat zij bedoelt. Ik slik de krop in mijn keel een paar keer door.

Zo komt het dus dat ik na die lange telefoon ook aan de kleerkast sta. Ik combineer kleuren en motieven. Maak keurige stapeltjes. Ik zing de kinderliedjes die ik ken, en hij vult aan waar ik de tekst vergeten ben. De jongen lacht en ik traan een beetje…

Soms zit het werk dicht op mijn hart.

13 opmerkingen:

Anoniem zei

Goh wat is dit mooi beschreven. Ik word er zelf ook stil van. Je mag echt trots zijn op het werk dat je doet.

Tricky zei

ook mijn (onvervulde) moederhart weet én voelt wat ze bedoelt... en wat jij bedoelt in je alweer zo mooi geschreven stukje...

zapnimf zei

Dat werk is jou op het lijf geschreven.

Anoniem zei

Dat vind ik zo mooi en zo bewonderenswaardig, mensen die zo met hart en ziel hun werk doen zoals jij.

adelheid zei

Ai...

Anoniem zei

Ik heb het al eens gezegd: Ik prijs de mensen gelukkig die aan jouw zorgen zijn toevertrouwd... chapeau!

Anoniem zei

Ik sluit me bij AnamCara aan. Jij maakt echt het verschil voor deze mensen.

Anoniem zei

Broers en zussen hebbend en toch alleen zijn. Schandalig. Ik wens deze vrouw veel sterkte toe.

Was getekend

Anoniem zei

Mooi, mooi! Ik word er stil van...

Anoniem zei

En je laat hem weten dat hij dus niet helemaal alleen op de wereld is!

Anoniem zei

Triestig... en mooi. Als jij in zijn leven een beetje de moeder kunt vervangen. Die rituelen zullen heel veel voor hem betekenen, het is zijn houvast.

Mrs. T. zei

Wat indrukwekkend weer, wat je hier schrijft. Het ontroert me tot en met.

Anoniem zei

Stil .....