Volgens mij zit ik op dit moment in de juiste vorm. Passend gegoten in mezelf, daar waar het voor gemaakt is. Ik denk dat het echt zo is.
Het geschraap en gewroet langs mijn binnenkant werpt stilaan zijn vruchten af. De grond die mijn twee voeten raakt is niet meer zo bekrompen. Mijn stappen zijn als trampolinesprongen. Flexibel op en neer. De grond is ook niet meer zo star en hard. Het veert mee, en neerkomen is niet meer zo pijnlijk.
Het leven en laten leven motto deed zijn intrede. Met grote passen. Het helpt.
Ik kan nog steeds kapot zijn van verdriet. Misselijk van gemis.
Rusteloos verlangen.
Toch zit ik meer en meer in de juiste vorm. Zoals ik al zei.
12 opmerkingen:
Dat 'leven en laten leven' motto helpt inderdaad. Het scheelt een hoop ergernissen (waar we toch niet beter van worden).
Komt me voor alsof je opkrabbelt na een periode van liefdesverdriet. Mooi geschreven, TTD, echt mooi!
Wauw, mooi logje. Klinkt als een heel fijn gevoel. Soms voel ik het, maar soms ook helemaal niet.
Mooi zo, fijn zo. Houden zo dat "me siento bien".
mooi geschreven, en mooi gevoel! houen zo! goe gedaan meid!
en ja, gewroet aan de binnenkant werpt ooit wel es zijn vruchten af, maar je gelooft dat zelf niet altijd hé!
Fantastisch dat je dit zo kan en mag aanvoelen. 't Klinkt alsof je je evenwicht gevonden hebt.
Heel mooi en gevoelig geschreven!
Dit is fantastisch!
Fijn dat je het ook kan neerschrijven.
groeien naar "jezelf" en toch niet ophouden met zoeken.
Mooi.
Aha en ik lees hier de naam van een lange stok die je helpt je evenwicht te bewaren bij alle moeilijkheden : 'leven en laten leven'. Mooi mooi!
Dank voor de inspiratie die ik hier vind, telkens weer!
Een prachtweekend toegewenst, met lentezang van vogels.
Zeer mooi!
je schrijft het heel mooi
Uw vel past u.
Een reactie posten