woensdag 18 februari 2009

Is zwijgen altijd goud?

Nooit heb ik het haar gezegd.

Bijna 25 jaar stapelen onaangenaamheden en verschillen zich al op. Wij zijn door omstandigheden familie geworden. Maar er was geen water dieper dan dat tussen ons. Geen berg was hoger of hij stond tussen ons in.

Nooit liet ik merken hoe ongelukkig ik was met hetgeen ze zei.

In het prille begin probeerde ik te doen zoals haar. Huisje boompje beestje, dat was haar motto. Ik wilde het ook, maar anders. Zoekende ging ik op weg. Uiteindelijk vond ik wat ik zocht.

Nooit heb ik gezegd dat ze me volledig overhoop haalde met haar ‘levenswijsheden’.

Een aantal jaren geleden ben ik volledig geblokkeerd tegenover haar. Mijn hart geketend aan bitterheid. De onzekerheid die ze jarenlang veroorzaakte, waarschijnlijk zonder dat ze het zelf besefte, eiste zijn tol. Ik sprak niet meer tegen haar. Mijn woorden leken wel opgebruikt. Er waren mensen die me begrepen. Dat was een troost. Tevens was het een begin van acceptatie.

Maar nooit sprak ik erover met haar.

Een paar dagen geleden zaten we op hetzelfde feestje. Ik voelde dat de tijd, gelukkig soms, niet stilstaat. Als onze wegen elkaar kruisen, vinden we de juiste afslag. Zo vermijden we ongelukken.

Soms vraag ik me af of ik het niet beter had kunnen zeggen…

14 opmerkingen:

annava zei

misschien is dit een situatie waar je blij moet zijn met zilver ipv streven naar het goud.

Anoniem zei

Ik begrijp het en herken ook stukjes. Ik geloof in zwijgen is goud, soms.

Anoniem zei

soms lijkt zwijgen zoveel makkelijker dan het spreken of het zeggen

Anoniem zei

belange niet, dat had je geen cm dichter bij mekaar gebracht, wel integendeel, je zou op ontkenning en verontwaardiging stuiten en misschien nog meer van dat fraais...
maar wat een opluchting dit te lezen, jij die schijnbaar alleen maar vrede kent en ademt, je hebt het dus niet allemaal onder de knie, hoera!
join the club

zapnimf zei

Ik verbaas me toch soms over de onzekerheid die in je schuil(de).

Anoniem zei

@leen:Niets menselijk is mij vreemd hoor...alleen hoeft het niet elke dag zwart op wit te staan ;)
@zapnimf:That's me...op sommige dagen ;)

Anoniem zei

allemaal hele menselijke dingen
heel herkenbaar ook.
Maar praten helpt niet altijd.
Misschien is het een verzuchting om het wel te zeggen maar wat zijn dan de gevolgen he.
En als de kloof te groot is ...
is het moeilijk om nog een brug te maken.

Anoniem zei

Volgens mij had je het wel beter gezegd. Opkroppen is het slechtste wat er bestaat...
Alles kan op een diplomatische manier.

Mrs. T. zei

Als je het echt hebt kunnen accepteren dan benijd ik je.
Sterkte met je voet. Hoeveel boeken heb je al uit?

Anoniem zei

toch, ben ik overtuigd dat je je eigen deel kan zeggen, zonder te beschuldigen. Ik ben de laatste om te zeggen dat ik dan kan. Maar geloven doe ik er wel in.

Anoniem zei

ik heb ook jarenlang mijn mond gehouden voor de lieve vrede,
uiteindelijk zijn we toch opgebroken "om"die lieve vrede,
praten als je enigzins kunt, zal beter zijn

ik wens je sterkte

Fluitenkruid zei

Omgaan met mensen vind ik één van de moeilijkste dingen in het leven. Spreek je het uit dan kun je het voorgoed verpesten en altijd maar je mond houden, daar wordt je zelf niet gelukkig van. Dus een beetje tussen beide schipperen?

Anoniem zei

Soms is het inderdaad beter om op tijd "de juiste afslag te nemen" en elkaar zo niet te kruisen. Soms, ja soms, is zwijgen goud waard...

Anoniem zei

Soms heeft het geen zin om dingen uit te spreken, hoe jammer dat ook is. Maar kan me voorstellen dat je erover twijfelt.

Sterkte met je voet!