De som der dagen.

Hij knipoogde al van in de zomer vanuit de boekenkast. Na het lezen van ‘Duizend schitterende zonnen’ had ik het weer gevoeld. Hoe een verhaal me helemaal kan innemen. In gedachten schets ik er beelden bij. Zo maak ik een eigen film in mijn hoofd. Wanneer ik dan mijn ogen sluit worden de plaatsen en personages levensecht.

‘De som der dagen’ is het achtste boek dat ik van haar lees. Isabelle Allende vertelt hoe het leven haar en de familie is vergaan na het sterven van Paula. Haar enige dochter die stierf aan de ongeneeslijke ziekte: Porfyrie. Ze vertelt hoe ze langzaam aan het leven weer terug opneemt. In het boek richt ze zich vaak tot Paula. De vele mensen van allerlei pluimage die haar pad kruisen, steunen haar en maken het verlies draaglijk. Haar clan, zoals ze haar familie noemt, heeft ze graag dichtbij.

Dit is het verhaal van de som der dagen. De weg die iemand moet gaan om groot verdriet een plaats te geven. Het is neergeschreven door een schrijfster uit de duizend. Woorden en zinnen versmolten tot een roman.

In gedachten zie ik haar zitten. In haar schrijfhuisje in de tuin, met een poes aan haar voeten. Ik las het tussendoor. Hangend aan het aanrecht terwijl de soep kookte. Of aan de ontbijttafel in mijn kamerjas. Ze is en blijft één van mijn grote favorieten!