zaterdag 13 december 2008

Over later.

De houtvuren branden tot hoog boven de vuurkorven. Het schooltje voor mentaal gehandicapten kinderen hield zijn kerstmarkt. Vlak bij ons in de buurt. Om te steunen en voor de gezelligheid lopen we even binnen. Ik doe inspiratie op voor onze kerstavond van dinsdag. Na wat lekkers wandelen we terug naar onze auto.

Vlak voor het instappen kijk ik achterom, naar het kerkhof, waar we vlak voor staan. Gaan wij hier begraven worden, vraag ik me hardop af? De huisgenoot kijkt me verbaasd aan. Dit is ons dorp en hier zal ook onze laatste rustplaats zijn, zegt hij vrij nuchter.

Wanneer we bijna thuis zijn, zeg ik hem: ik ken niemand op dat kerkhof. Het is voor mij onbekend terrein. Alle mensen die ik graag zag, liggen begraven in een andere stad. Daar is het vertrouwd en herken ik aan de bomen welke weg ik moet inslaan. Het cafeetje vlakbij zorgt altijd voor de juiste troost. Het is een rare gedachte dat ik daar nooit zal liggen. Dichtbij iedereen die al lang met gouden lepels eet.

Het klinkt misschien wat luguber, maar na alle eindejaarstoestanden, ga ik eens wandelen daar op dat kerkhof in ons dorp. Het is het aller allerlaatste wat je kan kiezen voor jezelf. Je laatste rustplaats. Daar wil ik van te voren wel eens bij stilstaan.

Vandaag schijnt de winterzon in al haar glorie. We gaan onze nieuwe, rode beukenhaag planten. Stilaan krijgt de tuin het uiterlijk wat we in gedachten hadden. Lekker werken in de koude, frisse lucht!

6 opmerkingen:

Anoniem zei

Die laatste rustplaats ....
nog niet echt bij stilgestaan. Maar er is tegenwoordig veel mogelijk.
Een plaats op een kerkhof is ook een plaats voor de nabestaanden, niet onbelangrijk. Maar ik voel zelf wel wat voor een uitstrooiing op een voor mij waardevolle plaats.
Een mooi stukje natuur, Een grote eik, water, ... rust.

Anoniem zei

Het is goed dat je er nu aan denkt en bespreekt, voor het te laat is.
Mijn moeten ze strooien, eender waar, voor mij niet belangrijk. Zo heeft niemand nog last met me : geen graf dat moet onderhouden worden, geen bloemen op 1 november, ...
Elk zijn wens, hé.

Anoniem zei

Het is heel normaal dat je daar al aan denkt.
Ik wil in elk geval uitgestrooid worden, in de natuur, gras, bomen, bloemen. Niks in de grond of opgesloten in een urne.
De totale vrijheid...
Wie aan mij wilt blijven denken zal het zo ook wel doen.

adelheid zei

Kan dat al, gewoon in de natuur? Ik meen ooit gelezen te hebben, dat het hier in België verboden was? Alleen op zo'n (voor mij steriele) strooiweide mocht?

Anoniem zei

Ik heb maar één wens voor als het zover is, nl. dat ze mij verassen. Mijn nabestaanden mogen zelf kiezen wat ze met de asse doen. Ik zal het op dat moment niet meer weten, voor hen kan het helpen bij de verwerking als ze kunnen doen wat ze zelf goed vinden.
Wij praten daar ook af en toe al eens over.

zapnimf zei

@Adelheid : Dat is nog niet zo lang geleden veranderd. Je mag nu de asse gewoon mee naar huis nemen en waar je dan strooit... tja.

Ook voor mij : leve de crematie.