woensdag 5 november 2008

Pasado.

Sommige dagen lijkt het alsof ik voor het eerst ga zitten als de dag bijna om is. Het, vooral praktische, afspraakje met kleine zoon kwam als geroepen. In de koffiehoek van de HEMA zet ik mij aan een tafeltje. Met een diepe zucht. Een hoop inspiratie sijpelt binnen als ik rondkijk. Letterlijk en figuurlijk dikke vriendinnen rond een klein tafeltje. DE ontmoetingsplaats voor als je eenzaam bent. Ik laat mij volledig gaan in het rondkijken.

In het uiterste hoekje staat een klein eenpersoonstafeltje. De vrouw die er zit heeft eveneens haar jas nog aan, en kijkt net als ik wat in het rond. Het zijn haar ogen die ik herken. Een wat triestige, maar toch vastberaden blik. Vanwaar ken ik je, vraag ik me stilletjes af.

Dan herinner ik de wanhopige vrouw van vele jaren geleden. Tijdens een sabbatjaar deed ik vrijwilligerswerk in een opvangtehuis voor mishandelde vrouwen. Met haar vijf kinderen vluchtte ze in het midden van de nacht. Vastbesloten om aan de terreur te ontsnappen. Ondanks de ellende vond ze de kracht om op zoek te gaan naar een beter leven.

Het taartje met kersen en room staat samen met een grote mok koffie voor haar. Daarop maak ik uit dat ze het beter heeft, althans dat is mijn hoop. Ze stuurt een aarzelende glimlach mijn richting uit. Mijn meest bemoedigende glimlach stuur ik terug.

Toch smaakt de koffie nadien een beetje bitter. Ik denk terug aan die periode uit mijn leven. Aan het grote, oude en anonieme herenhuis met veel kamers, bewoond door vrouwen met kinderen op de vlucht. Aan de onmacht die ik voelde wanneer vrouwen toch besloten terug te gaan naar het geweld thuis. De onzekerheid die het niet toeliet om beslissingen te nemen.

Op een dag speelde ik met een kind in de tuin. Haar vader had het huis ontdekt en stond op wacht. Hij trok het kind uit mijn armen en reed met piepende banden weg. Dagenlang heb ik in shock rondgelopen. De moeder is naar huis teruggegaan, omwille van haar kind.

Een paar weken later nam ik afscheid van het huis en ging me verder bezinnen. Onderdrukking, onmacht, onrechtvaardigheid… levende gevoelens van toen. Het huis bestaat nog steeds. Er is te weinig plaats, te weinig geld, te weinig personeel. Ik wil blijven leven op hoop, hoop op een grote verandering. Net zoals de rest van de wereld vandaag...

6 opmerkingen:

Anoniem zei

Je schrijft over een wereld die ik helemaal niet ken. Gelukkig maar,zal je zeggen. Het deed me wel even doormijmeren over de uitzichtloosheid van die vrouwen. Onafhankelijkheid is immers niet voor iedere vrouw vanzelfsprekend.

Elsje zei

o wat een vreselijk verhaal van dat kind dat uit je armen getrokken werd. ik kan me voorstellen dat je daar nu weer naar van wordt!

Anoniem zei

Je zou voor minder in shock zijn.
Wel raar dat je net die vrouw nu terugziet.

Anoniem zei

Mijn hart zou het niet verdragen om daar te werken maar ook mijn instelling zou me verzetten tegen de vrouwen die teruggaan naar het geweld. Niets voor mij maar wel veel bewondering voor zij die het wel kunnen en doen !

Tricky zei

jij hebt ook al vanalles gedaan in je leven hé! erg wat je daar hebt meegemaakt zeg! en ja, het is niet ongewoon dat mishandelde vrouwen teruggaan naar het (bekende) geweld hé! erg genoeg en best moeilijk om als hulpverlener mee om te gaan...
ik word daar altijd heel nederig van...
tricky

Anoniem zei

Lijkt me heel moeilijk om geconfronteerd te worden met zoveel ellende. Gelukkig lukt het sommige vrouwen wel om een nieuw, veilig leven te starten. Maar het vereist kracht. Hoop dat die vrouw met dat taartje nu gelukkig is.