woensdag 22 oktober 2008

Arte.

De kunstenaar is er ook elke week. Ik noem hem kunstenaar, hoewel ik zijn werk niet echt mooi vind. Vorig jaar ging ik naar zijn vernissage en ik was verrast. Zijn werken zijn enorm. Stillevens uitvergroot op monumentale doeken. Maar alles wel in de juiste verhoudingen. Kleuren die identiek aan het originele zijn. Daarom is hij in mijn ogen een kunstenaar.

Gisterenavond sleurde hij de grote schildersezel de klas binnen. Uit de verschillende bussen verf spuit hij kleuren op een stuk behangpapier. Dit wordt hun schilderspalet. Hun, want ze gaan samen schilderen. C. en de kunstenaar. C. kan niet praten en heeft maar één hand om mee te werken. Gaandeweg zie ik dat het geen enkele belemmering is. Ze verstaan elkaar.
Van ver kijk ik naar hen. Af en toe zwaait C. en moet ik komen kijken. Vooral de lucht boven de zee die ze tekende is prachtig. Ik steek mijn enthousiasme niet onder stoelen of banken.

Wanneer het tijd is om de borstels uit te wassen is het werk nog lang niet af. De kunstenaar zet het in een veilig hoekje van de klas. Hij werpt nog een tevreden blik achterna.

Iedereen is al vertrokken als ook zij op de fiets stapt en naar haar appartementje vertrekt. Ik krijg nog een warme omhelzing. Wees voorzichtig, roep ik haar na, terwijl ik blijf zwaaien tot ze uit het zicht verdwenen is…

3 opmerkingen:

Anoniem zei

Niks zo leuk als samen 'kunst' maken.

Anoniem zei

Blijkbaar verstaan ze elkaar zonder woorden...

Anoniem zei

Die 2 hebben elkaar gevonden.