Dit weekend was er weer veel teveel plaats in mijn moederhart. Ik stond er alleen en wanneer ik riep hoorde ik enkel mijn eigen echo. Langs de trappen van eenzaamheid klom ik terug naar boven. Bij de derde trede voelde ik een duiveltje op mijn schouder kruipen. Zijn staart zwiepte in mijn gezicht en daar werd ik zo ontzettend boos om. Als ik de deur van mijn hart open schijnt de zon zodanig fel in mijn gezicht dat het binnenin hevig begint te branden. Machteloos zwaai ik met armen, benen en luide stem in het rond.
Na de ontploffing klaart de hemel zachtjes op. Gelukkig zijn ook moeders goed verzekerd. Mijn bewolkte hemel lost op in de vorm van verlossende tranen. We beginnen weer opnieuw, onvoorwaardelijk, zonder beperkingen en voorwaarden. Wel met nieuwe afspraken. Mijn moederhart is tot rust gekomen, de echo is alleen nog maar van ver te horen.
Dit weekend kreeg ik opnieuw les in ‘loslaten‘…
4 opmerkingen:
zware lessen zijn dat, innige deelneming
En zo gaat dat een leven lang door zeker?
Het staat alle moeders vroeg of laat te wachten. Ik vind het best moeilijk, dat loslaten. Maar je hebt het fijn verwoord. Het lezen gaat vlotter dan het toepassen. Althans bij mij...
mooi beschreven...
niet vergeten dat je om te kunnen loslaten eerst hebt moeten 'vasthouden'... en koester de herinneringen daaraan maar... mss helpt het?!
tricky
ps: mijn blogje werd gewijzigd in sunflowertricky.blogspot.com
Een reactie posten