De hele zomer ben ik mee koffers aan het pakken.
Kleine rugzakken voor korte reisjes, koffers voor een paar weken.
Zo ook op het werk.
Jaarlijks worden er kampen georganiseerd voor mensen met een beperking.
Geëngageerde jongeren zorgen voor een fijne vakantie.
Vorige week stond ik aan de bus om mee uit te wuiven.
Van ver zie ik een bekend gezicht, een oud-collega.
22 jaar geleden zetten we rond dezelfde tijd onze eerste zoon op de wereld.
Nu gaat haar zoon ook mee op kamp. Hij leeft in zijn eigen autistische wereld.
We maken een kort praatje en wensen elkaar het beste.
De bedden in onze instelling worden dan een paar weken beslapen door kinderen die nog thuis wonen. We worden een paar weken partners in de zorg. Voor de ouders een moment om eens op adem te komen.
Onze vakantieganger was ook een bekend gezicht.
Met zijn moeder zat ik in het eerste studiejaar.
Als ze haar verhaal doet voel ik de kracht van graag zien.
Ze zorgt alleen voor hem.
Een hele opgave waar ze het beste van probeert te maken.
Wanneer ze hem onder mijn hoede achterlaat heeft ze het even moeilijk.
Zorg goed voor hem, hij is alles wat ik heb.
Een paar dagen later zit ik op een terras met een koffie.
Een vrouw zet zich naast mij, jaren geleden werkten we samen.
Haar twee kinderen met een beperking baren haar heel wat zorgen.
De echtgenoot zit al jaren in de psychiatrie.
Deze verhalen van de laatste weken zetten me aan het denken.
Ik was 16 jaar toen ik voor het eerst mee ging op integratiekamp.
Tien mensen met een handicap en tien begeleiders.
Het zijn kostbare herinneringen.
Toen ben ik een weg ingeslagen. Ik bewandel hem nog steeds.
Een tijd geleden heb ik overwogen om iets heel anders te gaan doen.
Nu ik de kaap van veertig gepasseerd ben kan ik zeggen:
het is de job van mijn leven.
De confrontatie elke dag leert me zoveel en vooral
dat niets in het leven zomaar en vanzelfsprekend is.
7 opmerkingen:
je laat me altijd een beetje sprakeloos achter bij je gemoedelijke, lieve teksten
De job van je leven lijkt me geen sinecure.
Er straalt alleszins ingetogen passie uit je tekstje. Mooi!
En die laatste zin is o zo waar.
Ik maakte na bijna 20 jaar wel de switch. Als ik jouw post lees vraag ik me weer af of ik er goed aan gedaan heb. Ik denk het wel, want ik kreeg het moeilijk met de visie van de instelling waar ik werkte, mijn lijf gaf ook aan dat het genoeg geweest was. Maar de mensen waarmee ik werkte zitten wel voor altijd in mijn hart. En zo te lezen is dat bij jou ook het geval.
ik lees graag de bevlogenheid waarmee je over je werk schrijft. switch maar niet hoor, mocht je ooit weer de de aanvechtign krijgen!!
Die laatste zinnen zijn zo mooi en helemaal waar.
Weeral zo'n pareltje van jou.
Voor mij is mijn beroep het beroep van mijn leven, dromen,...
En daar ben ik héél héél blij om.
Je doet mooi werk. Zwaar maar dankbaar denk ik. Voel me altijd een beetje schuldig als ik dan aan mijn eigen commerciële job denk, het is eigenlijk allemaal zo zinloos wat ik doe.
Een reactie posten