Laat ik maar eens wat in het zand wroeten.
Mijn huis binnenin danst een chaotische dans.
Ik heb geen zin in deze beweging.

De bloemen die ik zaadje per zaadje plantte in de lente swingen erop los.
Ze overwoekeren mijn minigroentetuin.
De preiplanten voelen zich volledig in het nauw gedreven.
Het wortelgroen steekt een eind boven de grond.
Ik probeer heel voorzichtig de wortel uit de grond te trekken.
Een minuscuul oranje peentje komt tevoorschijn, en het smaakt naar echte wortel.
Na het hanteren van de snoeischaar ligt het terras vol bloemen.
Ik vul emmers en zet ze daarin. Daarna leef ik mij uit op de brandnetels.
Onverwacht geven ze je een venijnige veeg. Vloekend gooi ik ze weg.
Ooit hoorde ik dat het helpt tegen reuma en troost zo mezelf nadat ik uren later nog getintel voel op mijn onderarm.

Zo wroet ik verder. Ik geniet van een dagje huis-tuin.
Als ik mij op het terras zet met een aperitief bedenk ik me dat ik het volgend jaar anders moet doen. Misschien een iets meer professionele aanpak.
De groenten op rechte rijen, en bloemen op een andere plaats.
Maar vanavond eten we vanalles uit eigen tuin.
Ik neem mijn glas wijn vast en bedenk dat volgend jaar nog ver weg is...