Zorgen.

Al jaren gaat het meisje vanuit de instelling éénmaal per maand op bezoek bij haar moeder.
Dat ging nog net alhoewel ze al een hele tijd ernstig ziek is. De laatste weken gaat het bergaf en moet ze noodgewongen in de instelling blijven.

Wij proberen zo goed als mogelijk de zorg voor het meisje over te nemen maar het verdriet om het nakend afscheid hangt als een schaduw over de moeder. De overlevingsdrang van het meisje is groot maar in ons hart wensen we haar eindelijk rust toe. Er is genoeg pijn en rusteloosheid geweest.

Toen ik de moeder zag sprak ik er met haar over.

Ik denk vaak aan het einde en hoe het zal gaan.
Zal ze op dat moment beseffen dat ik bij haar ben?
Ik zal haar zo missen en tegelijk opgelucht zijn.
Ons gesprek gaat over in de dagelijkse dingen, zoals het haar van het meisje dat wel heel lang is.
Naar de kapper gaat niet meer, dus stel ik voor om het te doen.
Zou ik het kunnen, vraagt ze aarzelend? Ja hoor...
Dus begin ik te organiseren, rolstoel op het terras en handdoeken overal.
Haar kan zo kriebelen.
Ik zoek een goede schaar en laat hen alleen, nadat ik zeg dat ik in de buurt blijf.

Als ik na een tijdje ga kijken zie ik, samen met kleine plukjes haar, verdrietige tranen op de grond vallen. Woorden van diep worden uitgesproken.
Ik probeer te bidden, te smeken dat ze vlug boven alle pijn mag uitvliegen.
Vrij boven in de hemel, dat wens ik haar toe.
Na deze woorden van de moeder zie ik een berustende blik.
Troostend wrijf ik even over haar rug.
Daarna moet ik verder met het werk, maar geregeld kijk ik buiten op het terras.
Naar de moeder en dochter en hun verbondenheid.
Ondanks de pijn is het mooi. De wilde poezen zitten erbij en ronken nietsvermoedend.
Zoekend ga ik op weg, op weg naar kracht diep van binnen...