People.

De inkomhal van de luchthaven is afgeladen vol.
Een hoop mensen. Ik er middenin.
Samen met kleine zoon sta ik te wachten op zijn reisgenoten.
Mensen lopen af en aan.
Niemand die echt kijkt. Niemand die echt weet.
Ik kan het niet laten, kijk naar mensen en probeer me hun verhaal voor te stellen.
Waarschijnlijk zit ik er de helft van de tijd grandioos naast.

Recht voor ons staat een Joodse familie.
Ze kijken allemaal zo triestig, recht voor zich uit.
Zwarte kleding wat het geheel al zeker niet opvrolijkt.
Hun bleke kleur opvallend aanwezig.
De kindjes kijken me smekend aan en staan stokstijf aan de hand van vader.
Ze bewegen niet, zouden het vermoedelijk niet durven.
Plots schiet er een afrikaans jongetje voorbij.
Zijn ogen als grote knikkers schitteren.
Mama Afrika holt hem achterna wat hem nog harder doet lopen.
Een lachsalvo weerklinkt.
Dan zie ik twee grote rugzakken.
De man en vrouw draaien zich om.
Mooie doorleefde mensen. Grijs haar en heel wat rimpels.
Ze stappen rustig alsof ze elke dag naar het andere eind van de wereld vliegen.

Ondertussen heeft kleine zoon iedereen gevonden en nemen we afscheid.
Ik ben er niet goed in en doe het snel maar intens.
Ik wandel naar de auto.
Straks vliegt kleine zoon ook hoog in de lucht.
Het zal weer stil zijn hier onder de pannen.
Grote zoon aan het werk bij een bakker dus overdag lekker onder de wol.
Voor mij niet veel gemoeder de komende week,
het lijkt wel of ik het nog leuk vind ook....