Ik luister vol begrip. Probeer tenminste te doen alsof ik echt weet wat het betekent. Het is een lang verhaal van vallen en opstaan. Van teleurstelling en bitter weinig hoop. Na jaren van zoeken nu de harde realiteit. Je zoon van veertien jaar die nooit voor zichzelf zal kunnen zorgen. Altijd 1 jaar in het lichaam van een grote, stoere kerel.
Door zijn zware mentale handicap kan hij niet meer thuis blijven wonen. Sinds een paar weken heeft hij een nieuwe, tweede thuis op de leefgroep waar ik werk. Wij proberen gezinsvervangend te zijn. Doen ons best om deze jonge mensen een menswaardig bestaan te geven. Soms falen we. Schieten we door tijd of personeelsgebrek te kort. Met ouders de eerste weken mee op de mallemolen van het leven in een instelling is niet simpel.
Er is verdriet, veel verdriet. Een verwerkingproces dat soms maar begint als het zorgenkind uit huis geplaatst is.
Er is nu plaats voor hun tranen. Ze zijn erg dankbaar. Dat is fijn.
Dit is een gedicht van een vader voor zijn zoon:
Mijn grote jongen
Die ik moet dragen
Ik streel je het antwoord
Want jouw ogen die vragen
Soms heb ik van die bange dagen dat ik denk….
Maar dan zijn er plots jouw ogen
Die mij gaan dragen
Mijn kleine jongen
Mijn geschenk
Je bent groter dan ik denk
Voor deze vader en zijn zoon geef ik weer het beste van mezelf in mijn job.
Bedankt voor de goede zorgen, zegt hij bij het afscheid.
Graag gedaan, zeg ik hem…
8 opmerkingen:
Tranen in mijn ogen. En voor mij heel herkenbaar. Mijn zusje woont wel thuis, maar mijn ouders hebben thuis wel begeleiding.
Ik heb enorme bewondering voor mensen die dit soort werk als beroep hebben gekozen. Ik weet dat ik het niet zou kunnen. Het lijkt me frustrerend om minder aandacht te kunnen geven omdat men in Den Haag nu eenmaal de dingen anders bedacht heeft.
Mooi gedicht van die vader, kippenvel!
chapeau!
Wat heeft die vader dat mooi verwoord!
Ik werkte zelf bijna twintig jaar in de sector. Als ik nu ouders en familieleden van onze 'gasten'terugzie is er bij hen nog steeds die dankbaarheid om wat ik toen voor hen mocht betekenen. Dan krijg ik steeds weer een warm gevoel.
Ook al is het niet altijd gemakkelijk werken als begeleidster die dankbaarheid is iets wat je in weinig andere jobs tegenkomt, denk ik.
Zo mooi...
Beroepshalve heb ik regelmatig te maken met ouders die op een bepaald ogenblik - met heel veel pijn - moeten ervaren dat de zorg voor hun kind niet meer thuis kan gebeuren...
Ik gun het elke ouder te weten dat iemand als jij die zorg mee wil dragen.
daar krijg ik kippevel van
Prachtig, wat die vader neerpende en prachtig wat jij doet.
Tweemaal mooi.
Van de vader en van jou.
Een reactie posten