A day.

Ik word een beetje overdonderd.
Verstrooid loop ik naast de huisgenoot. Felgekleurde letters verblinden mijn gezichtsveld.
Kleding op grote hopen, onwillekeurig van kleur maken dat ik heel hard wil weglopen.
Mensen focussen zich op het koopje van de dag.
Ik zou het ook willen kunnen.
Maar op een zeker punt in je leven ontdek je dat sommige dingen niet meer veranderen.
Ik wil niet in de massa lopen zoeken naar iets… of niets, elkaar aanstoten zonder sorry te zeggen.
Dus ben ik dit keer heel blij met het hemelwater.
Voor ik het besef heb ik een dampende kop koffie voor mij.
Er hangt een zuiderse sfeer en ik zie mooie mensen. Dat valt op.
De dame met het gehaakte blauwe hoedje.
Twee vrouwen die elkaar graag zien en heel subtiel elkanders hand aanraken.
De suiker staat gewoon op tafel.
Iedereen lacht en ongeacht de herfst buiten is het zomer binnen.
In de regen wandelen we daarna door de straten van Breda.
Hakken een knoop door.
Het wordt Spanje in september.
In de vakantie willen we tenminste één zekerheid…zon, veel zon.
Door de velden rijden we naar huis.
De natuur slokt gulzig en groeit met rasse schreden.
Thuis zie ik de zonnebloemen reiken naar de hemel.
Op zoek naar zonnestralen….