Soms heb ik het even gehad met mezelf.
Het gevoel van het deksel van de chocopot op de confituurpot.
Ofzo in gedachten even op je domme hoofd slaan, zachtjes weliswaar.
En dan jezelf zitten verwensen, had ik maar of had ik nu maar net niet.
Zakken door de grond waarop je staat.
Dat is niet goed voor de moraal van een mens.
Zoals gisteren,
toen ik de moeder van een vriend van grote zoon aansprak.
Die mooie, lieve jongen die een enorme tattoeage op zijn arm liet zetten en dat nog niet tegen zijn moeder vertelde.
En ik die de moeder daarover aansprak, en daarmee een klein gezinsdrama veroorzaakte.
Ik wilde in de huid van iemand anders kruipen ofwel heel erg hard weglopen,
vervloekte mezelf om mijn ' spontaniteit '.
Nadien spreek ik de vriend en hij bedankt me... een zware last is van zijn schouders gevallen.
Zelf vond ik de moed niet om mijn moeder in te lichten, je hebt me enorm geholpen, vertelt hij opgelucht.
Jajaja, denk ik bij mezelf.
Ik had het toch liever niet op mijn geweten gehad.
Toch maar eens een ronde tafel gesprek organiseren met grote en kleine zoon.
Hen even inlichten dat ik ook niet zo hou van verrassingen van dit soort,
arme moeder van de vriend van... en domme ik...
3 opmerkingen:
Ik vraag me af hoe hij dat verborgen kon houden met het mooie weer van vorige week (alé, van de week daarvoor beter). Truien dragen?
Ik zou als mama toch ook even verschieten moest mijn zoon dat verborgen houden maar bij mij zijn dat zorgen voor later want ik zie mijn zoon Menno van 2,5 niet snel afkomen met zo'n ding (ik kan me vergissen natuurlijk:))
Dat die moeder dat niet wist zegt wel iets over de elaties binnen dat gezin. Ik hoop dat als Zoonlief groot genoeg is hij zulke dingen wel gewoon kan vertellen.
@Annava: nog even en hij komt met plaktatoos van school.
Het zegt niks over de 'elaties', maar 'relaties' natuurlijk.
Een reactie posten