Aan de waterkant.

Ik stap uit de auto.
Diep ademhalen, loslaten, opgelucht zuchten.
Het water blinkt, moeder eend met haar kleintjes zwemt voorbij.
Een warme wind waait, streelt mijn gezicht.
Het bos opent zich, heet me welkom.
Ik laat het welgevallen, voel me verwacht.
De tocht begint, niet zo lang, wel intens.
Weer opnieuw diep ademhalen en zuchten.
De rust vanuit het water daalt op me neer.
Zelfs de vogels zijn stil, er is even niets.
En ik dacht aan dit gedicht,
Toon tellegem zegt het haarjuist:

EEN STREEP:

Ik trok een streep:
tot hier,
nooit ga ik verder dan tot hier.

Toen ik verderging
trok ik een nieuwe streep,
en nog een streep.

De zon scheen
en overal zag ik mensen,
haastig en ernstig,
en iedereen trok een streep,
en iedereen ging verder.