Uitgedoofd.

De eerste hap van de boterham blijft in mijn keel steken terwijl ik dit bericht lees. 24 later spookt het nog altijd door mijn gedachten. Ik denk aan dit prille leven, zomaar uitgedoofd. Verlaten door een omgeving die eigenlijk heel veilig zou moeten zijn. Basisnoden van ieder mensenleven, eten, slapen, warmte en liefde. Ik denk ook aan de vrouw die hem op de wereld gezet heeft. Hoe kon het zover komen, was zij zelf nooit graag gezien? Wat dreef haar mijlenver van de werkelijkheid? Al jaren leefde dit gezin op de rand van het onmenselijke, beiden verslaafd en niet in staat om voor zichzelf laat staan voor hun kinderen te zorgen. De oudste kinderen waren geplaatst en voor hen ligt er, hopelijk, een beter leven in het vooruitzicht. Dit kleine jongentje is ontsnapt aan alle mogelijke sociale controle van onze maatschappij. Kwam er geen postbode aan de deur die het raar vond dat de rolluiken altijd naar beneden waren of geen vervelende, maar wel héél nieuwsgierige, buurvrouw? Geen enkel familielid of misschien ergens een verre vriend? De Waalse tegenhanger van kind en gezin was op de hoogte van de crisis in dit gezin maar heeft de ondervoeding niet opgemerkt. Nu gaan ze een onderzoek starten, en de vrouw riskeert een zware gevangenisstraf. Ik denk vooral aan dit kleine ventje... huilend en zo heel alleen geleefd en gestorven. 21 maanden lang op deze wereld en niemand die hem opgemerkt heeft. Niemand die zag dat hij honger had, niemand zag het... Vandaag brand ik een kaarsje voor hem en hoop dat hij aan de andere kant een beter leven heeft, dat er daar iemand wacht om hem in haar armen te nemen en hem te koesteren. Ik geloof vandaag dat het zo is, het moet om dit onbegrijpelijke een beetje draaglijk te maken...