Nestwarmte.

Stilaan neemt het groen de wereld der natuur terug over.
Zacht, teer en heel voorzichtig beginnen bomen te bloeien, een groene waas op dorre takken.
De winter geeft zich bijna, sputtert af en toe nog tegen met een hagel of sneeuwbui.
Maar hij beseft dat de tijd van rusten bijna is aangebroken.
Mens en dier nestelen zich in elke zonnestraal en laten hart en ziel verwarmen.
Terwijl ik me draai en keer naar de zon op de wandeling met de viervoeter dacht ik aan gisteren.
Het jonge gezin waar we op bezoek waren om hun kleine zoon te verwelkomen. Hij was niet van plan om zich rustig te laten bekijken.
Gekrijs en gestamp met de beentjes... krampen, honger, boertjes ?
Ik zie de onzekerheid van de jonge moeder en herken dit, na 20 jaar, nog heel goed.
Heel voorzichtig vraag ik of ik hem mag troosten.
Ik pak hem bij me en leg hem dicht tegen me aan.
Zachtjes maak ik stille geluidjes en wrijf over zijn rugje terwijl ik rustig rondstap.
Wonder boven wonder valt hij in slaap,
de rest van het bezoek ligt hij dicht op mijn lijf en ik voel hem rustig ademen.
De jonge mama is blij met de rust die wederkeert en ik geniet van dit kleine leven.
Flarden van het gesprek gaan aan mij voorbij en emoties overspoelen mijn gemoed.
Ik denk aan vroeger en de manier waarop ik nu in het leven sta.
De jaren hebben mij gevormd en ook mijn moedergevoelens.
Ik hou van klein leven en zij blijkbaar ook van mij.
Die avond rijd ik met kleine zoon aan het stuur naar zijn duiventil in Leuven.
Hier in huis geen klein leven meer, allemaal andere belevenissen maar evenzeer met hetzelfde moederhart gegroeid uit liefde.