Toekomst.

Deze tekst vond ik op de website van de antroposofische beweging van België.
Ik vind het een mooi en duidelijk schrijven,
ook een beetje een inleiding op het schrijfsel van vandaag.

ANTROPOSOFIE
Vandaag weten steeds meer mensen uit eigen ervaring dat er meer is tussen hemel en aarde dan onze materiële wereld. Steeds meer mensen voelen ook de behoefte om contact te krijgen met de spirituele werkelijkheid. Over de hele wereld en in alle tijden heeft de mens gezocht naar het geestelijke. Er zijn vele wegen die men kan volgen om de grenzen van de materiële wereld te overschrijden. De antroposofie is zo'n onderzoeksweg voor de moderne mens die streeft naar inzicht. 'Anthropos' = de mens. De antroposofie zoekt naar de plaats van de mens, de kleine en de grote mens; de mens alleen en de mens als deel van het grote geheel; elke mens als een uniek gegeven nu, elke mens als stroom in de tijd, de mens naast de natuur als deel van de spirituele wereld. In Steiners woorden slaat antroposofie een brug: "van het geestelijke in de mens naar het geestelijke in het universum". Het is echter wel aan ieder afzonderlijk om deze brug te bouwen en het 'weten' hiervoor zelf te verwerven, 'geloven' is hier niet aan de orde. De antroposofie kan uitgangspunt zijn voor een eigen ontwikkelingsweg waarbij het hart en de hand aangesproken worden, evengoed als het denken. Toch is antroposofie meer dan 'zelf'ontwikkeling. Via deze weg zoekt men ook naar het algemeen-menselijke waardoor een brug naar de ander geslagen kan worden.



21 jaar is hij geworden, een belangrijke sprong naar volwassenheid.
De zoon van onze lieve vrienden die sinds kort woont in een leefgemeenschap voor mensen met een handicap. Ze leven er volgens, hierboven beschreven, steinerfilosofie.
Het huis is warm en uitnodigend, het feest en de mensen die er waren ook.
Een project met nieuwe bewoners en personeel staat in de startblokken.
In de donkere nacht reden we huiswaarts.
En ik dacht na,
over mijn job en de toekomst... zou ik het echt aandurven om mijn vertrouwde job achter te laten en aan een nieuwe uitdaging te beginnen?
Het werken in een grote instelling weegt soms zwaar, niet enkel fysiek, maar ook omwille van het kuddegevoel dat je vaak ervaart. Er is weinig tijd voor het individu en daar heb ik het de laatste tijd heel moeilijk mee.
Maar ik besef dat ik te weinig ken van deze filosofie om er een mening over te hebben en zeker om te beslissen om eventueel te overwegen er te solliciteren. Maar het heeft me nieuwsgierig gemaakt.
Vannacht besloot ik om hiermee eens gericht bezig te zijn, erover na te denken en info te verzamelen. Ik kan bijna een balans maken van 20 jaar werken in de sociale sector. Gisteren realiseerde ik me dat er nog zoveel andere mogelijkheden zijn, en dat is een hoopgevende gedachte. Een klein vuurtje is beginnen smeulen...
Ik geef het tijd, laat het rijpen en groeien.
We zien wel...