Ik zie haar voor zich uit starend in de zetel zitten als ik binnenkom. Haar gezicht licht even op. Er worden geen woorden gebruikt. Een hele tijd heb ik haar in mijn armen. We gaan zitten en onze handen blijven in elkaar gehaakt. Wat zeg je tegen een moeder die juist haar kind verloren heeft? Elk woord, elke zin is teveel... hier zijn geen woorden voor. Na een tijdje begint ze te praten.
Ik was zo moe de dag voor hij stierf, ik heb niet gekookt en geen tijd voor hem gehad. Normaal gezien gingen we altijd samen slapen na een babbel over de voorbije dag. Niets van dat alles de dag voor hij stierf. Ik kan het niet begrijpen waarom het juist die avond was. Nu is mijn zoon dood en hij komt nooit meer terug... Mijn kind zit in mijn hart nu. Ze blijft het herhalen: het is zo erg...
Ik zie dat het vreselijke nieuws nog niet helemaal is doorgedrongen, diepe verslagenheid... dat is alles wat ik voelde. Onze tranen stromen samen. Ik leef enorm mee, maar besef dat ze deze lange weg alleen zal moeten gaan. Ik denk aan je, zeg ik bij het afscheid...
Wat kan je meer op dit moment?
1 opmerking:
Iets gelijkaardigs heb ik achter de rug toen het 12-jarige neefje van een heel goeie vriendin overleed in een dodehoekongeval... Elkaar in tranen troosten. Zonder woorden. Da's alles wat je kunt doen, geen enkel woord kan zoiets bevatten.
Een reactie posten