Spoken.

Op dinsdag begeleid ik mensen met een handicap tijdens een creatief proces.
C. is één van hen.
Hij vertelt me altijd dat hij een stoere gast was die aan bodybuilding deed.
Tot op die dag dat hij met hoge snelheid tegen een boom knalt.
Jaren revalidatie en een leven in een instelling is zijn realiteit vandaag.
In het begin was het heel moeilijk voor hem om creatief te zijn.
Zijn lichaam is stram en stroef en wil niet echt mee, maar met een grote portie doorzettingsvermogen maakt hij toch mooie dingen.
Afgelopen dinsdag ging het niet. Traag en onzeker komt hij het lokaal binnen, blik op oneindig.
Wanneer de anderen aan het werk zijn ga ik bij hem zitten.
Even wat persoonlijke aandacht en kijken waar hij mee bezig is.
Met een intrieste blik kijkt hij me aan en zegt: ik hoor stemmen in mijn hoofd...en het ergste is dat ik niet versta wat ze zeggen ze praten allemaal door elkaar...
Even met mijn mond vol tanden, weet niet goed wat ik moet zeggen.
Een troostend gebaar en woorden van begrip brengen hem tot rust.
Op dat moment is het pauze, ik neem een tas thee en hij gaat een sigaretje roken.
Ik denk aan grote en kleine zoon die ook heftig en intens het leven beleven,
en hoop dat er nooit een boom in de weg staat...