Shoppen.

Met de weergoden die serieus in de war zijn door in januari lentetemperaturen te geven en sneeuw met pasen ben ik niet echt geneigd te gaan shoppen. Ik haat shoppen... het woord alleen al brrr... Maar toch als een mens eens ergens goed voor de dag wil komen kan je er niet onderuit.

Plannen om te gaan shoppen is al een hele klus en dat stel ik dan ook liefst zolang mogelijk uit.

En dan winkel in en winkel uit...

In het eerste pashokje krijg ik steevast krampen in de darmen en moet dan alles laten vallen en als de bliksem een toilet opzoeken.

Dan terug op zoek en passen.

Als ik geluk heb vind ik bij de eerste pasbeurt het geschikte kledingstuk.

Maar meestal is dat niet zo en begint er een lijdensweg.

Is dat niet te groot of juist te klein?

Niet te jong?

Kleur is precies wat fout?

Moet toch dringend wat afvallen...

Niet te duur?

En dan die spiegels met hun fel licht die elk pijnlijk detail in de spots zetten...

Toch krijg ik heel regelmatig complimentjes over mijn kleding.

Niemand die ook maar in de verste verte kan vermoeden wat eraan vooraf ging.

Mijn grote geluk is een geduldige huisgenoot.

Iemand die zich aan het pashokje zet en mij telkens weer over mijn onzekere streep trekt.

Wat we nodig hebben is veel tijd, niemand die op ons wacht, en met de regelmaat van de klok een koffieke.

Ik ben niet iemand die altijd in de juiste modekleuren wil lopen.

Als iets 10 jaar oud is en ik vind het nog mooi draag ik het zonder schroom.

In het weekend vind ik het zalig om eens volledig fout gekleed te gaan, wel binnenshuis...

Conclusie, shoppen?

Niet teveel woorden aan vuil maken...