Ontroering.

Al meer dan 20 jaar werk ik in een instelling voor mensen met een diepe mentale handicap.
Het is vaak een grote zoektocht om ze te kunnen begrijpen.
Ze communiceren heel erg moeilijk tot bijna niet.
Met basale handelingen proberen we contact te maken, door deze handelingen kunnen zij hun eigen lichaam ervaren en met zichzelf in contact komen.
Dit is de theorie van waaruit we vertrekken.
In de praktijk gaat het soms heel wat minder vlot.
Deze mensen zijn vaak heel erg gefrustreerd omdat ze zich niet kunnen uiten.
Honger of dorst, koud of warm, moe of juist niet, pijn of verdriet...
Verlangens en of noden die wij gewoon uitspreken maar waar zij mee moeten blijven zitten omdat ze het niet kunnen zeggen.
Ze hopen op een alert iemand in de buurt die een beetje zal raden wat de reden van het geween en of geroep is.
De voorbije week zat ik met één van onze mensen in de zetel en probeerde haar gerust te stellen.
Ze was heel onrustig en er zat haar duidelijk iets dwars.
Terwijl ik haar voeten masseerde en eigenlijk met mijn gedachten ergens anders was pakte ze plots heel stevig mijn hand.
We kijken elkaar diep in de ogen... even maar...
Een dikke traan rolt over haar wang, ik zag onmacht en radeloosheid.
Het heeft me geraakt.
Er was iets maar ze kreeg het niet gezegd en ik kon echt niet helpen.
Wat voel je als je hoofd leeg is en niet kan denken?
Ik vraag het me af... ook al 20 jaar...