Gisterenavond was mooi geëindigd.
Een 'mooie' man liet zich van zijn beste kant zien.
Ik was onder de indruk van zijn gigantische oorlellen... nooit gezien en goedgekeurd.
Onder een goed gesternte rusten we samen uit.
Vanmorgen vers brood, koffie, goed gezelschap.
Krantje halen en 9,90 euro extra betalen voor een nieuwe cd van Ozark Henry.
De rest van de dag word ik door hem op muzikale tonen gedragen.
Ik luister naar de woorden van vrienden voor Hugo Claus.
Aandoenlijk en imponerend die simpele houten kist op een bed van rode rozen met het portret van de meester op de achtergrond. Ik bespeur zowel een lach als een traan onder het publiek.
De dag baant zich een weg naar de avond toe.
Vertrouwde handelingen die rust geven, groenten snijden en soep maken,
ook woelen door de aarde die langzaam opwarmt en ontdoen van het onnodig groen.
Weer tijd voor koffie met winterjas aan de tuintafel.
Zonnestralen dringen zich op en we verzetten ons niet.
We zeggen niet veel, weten dat het goed is.
Soms zijn er beter geen woorden, toch niet als ze enkel dienen om de stilte te doorbreken.
We eten, drinken en maken plannen.
Kleine zoon wil ons wakker schudden, hij geniet mee van onze favoriet.
Ik pink een traan weg, voel de bas in mijn hart bonken en denk aan jaren geleden.
We wandelen en lachen onnozel om de viervoeter.
En nu...
schrijf ik dit neer.
Daarna zal ik mijn tevreden lijf naast mijn huisgenoot leggen en altijd terugdenken aan doodgewone fijne dagen zoals er vandaag één was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten